Άρθρο 23 του πρώτου Σοβιετικού Συντάγματος, 10/7/1918: «Εμπνεόμενη από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στο σύνολό της, η Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Συμβουλίων (Σοβιέτ) της Ρωσίας, αφαιρεί από κάθε άτομο και κάθε μεμονωμένη ομάδα δικαιώματα τα οποία θα μπορούσαν να βλάψουν τα συμφέροντα της σοσιαλιστικής επανάστασης». Οι Μπολσεβίκοι, εμπνεόμενοι τότε από τη γενική γοητεία της απελευθέρωσης, δεν λογάριαζαν τίποτε…
Φαντάζεστε τον Λένιν να ζητούσε συγγνώμη από «τα άτομα ή τις μεμονωμένες ομάδες» των οποίων αφαίρεσε τα δικαιώματα; Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν θα κρατούσε ούτε 70 ώρες, όχι 70 χρόνια που κράτησε!
Θέλω να πω ότι, ένας ηγέτης δεν ζητά συγγνώμη την ώρα της μάχης, για τα οποιαδήποτε λάθη του. Την αφήνει για αργότερα, πολύ αργότερα…
Ο Ιβάν Σαββίδης ζήτησε συγγνώμη για την γνωστή εκτροπή του. Λάθος του! Διότι ζήτησε συγγνώμη την ώρα της μάχης, την ώρα που η ομάδα του, ο ΠΑΟΚ, είναι προφανές και σ’ εμάς τους άσχετους ότι υφίσταται ποδοσφαιρική και πολιτική κύκλωση και δίνει μάχη εξόδου από τον κλοιό.
Αναρωτιέμαι, όμως, άραγε δεν έχουν κανένα λόγο να σταθούν τώρα δίπλα του οι ποντιακοί φορείς; Δεν ακούσαμε τίποτε μέχρι τώρα! Καμία δήλωση, από πουθενά… Τουλάχιστον όμως οφείλουν να δηλώσουν το λόγο που αποφεύγουν τις δηλώσεις!
Όταν ήμουν πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης, έκανα επίτιμο μέλος της τον Ιβάν Σαββίδη για τη μεγάλη προσφορά του στα ποντιακά θέματα και στην κοινωνία γενικά. Πάνω στη συζήτηση στο Διοικητικό Συμβούλιο και στη διαδικασία της ανακήρυξης, αναφέρθηκα και στο θέμα του Πολιτικού Αρχείου του Πόντου των ετών 1916-1924. Και τότε ο Ιβάν με πολλή σεμνότητα ζήτησε να του παραχωρήσουμε την τιμή να χρηματοδοτήσει την αξιοποίηση του Αρχείου. Το Διοικητικό Συμβούλιο δέχθηκε την προσφορά του, που ίσως θα του κοστίσει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ – ήδη κατέβαλε 25.000 ευρώ. Παρόλον τούτο, όταν μετά από λίγο καιρό σε κάποια συνεδρίαση του ΔΣ τέθηκε κάποιο θέμα ενδιαφέροντος Ιβάν, εγώ ήμουν ο μόνος που ψήφισα εναντίον του. Μειοψήφησα έναντι όλων των άλλων συμβούλων… Μηδέν συναισθηματισμός, μηδέν «ευγνωμοσύνη» από πλευράς μου.
Ποτέ δεν ήμουν φίλος και φυσικά ούτε εχθρός του Ιβάν. Ως πρόεδρος της Λέσχης έκανα πάντα τη δουλειά μου σύμφωνα με το συμφέρον του Σωματείου, όπως εγώ το αντιλαμβανόμουν.
Τώρα, θεώρησα ότι έχω υποχρέωση να παρέμβω στο θέμα Ιβάν ως απλός Πόντιος που έχω γνώση της τεράστιας προσφοράς του ανθρώπου στον ποντιακό χώρο και στην ίδια την πατρίδα. Υποστηρίζω ότι ο οργανωμένος ποντιακός χώρος πρέπει να σταθεί δίπλα του. Δεν είναι θέμα οφειλόμενης ευγνωμοσύνης, είναι θέμα δικαιοσύνης. Εκεί που οι άλλοι προβάλλουν μια εικόνα του ως κουμπουροφόρου τραμπούκου, εκμεταλλευόμενοι αισχρά μια κακή στιγμή του, εμείς, οι ομοσπονδίες μας, γενικά ο οργανωμένος χώρος, οφείλουμε να αναδείξουμε τον μαικήνα του ποντιακού πολιτισμού, τον φιλάνθρωπο προστάτη των αδελφών μας από την πρώην ΕΣΣΔ, τον επιχειρηματία που φέρνει τα λεφτά του στη χώρα όταν οι άλλοι φυγαδεύουν τα δικά τους έξω.
Λοιπόν, η σιωπή μας θα είναι αδικία. Και οι τυχόν τονθορυσμοί κάποιων χαιρέκακων, θα ντροπιάζουν όλους μας…
Γιάννης Αποστολίδης
Πρώην πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης
