Τα μεγάλα έθνη ενεργούν πάντα σαν γκάνγκστερ, και τα μικρά έθνη σαν πόρνες.
Stanley Kubrick
Ο ελληνισμός πάσχει από συντελεστές ισχύος και δεν διαθέτει ούτε έναν αφοσιωμένο σύμμαχο. Απέναντι στο συνεχόμενο ντρόπιασμα του ελληνισμού σε Ίμια, Αιγαίο, Έβρο και Κύπρο: α) ο ΟΗΕ «νίπτει τας χείρας του», β) οι «στρατηγικοί σύμμαχοί» μας κρύφτηκαν, γ) οι υποτιθέμενες διμερείς, τριμερείς, τετραμερείς συμμαχίες αποδείχτηκαν προπαγάνδα, δ) η αμετροεπής καυχησιά πως «η Αμερική είναι στρατηγικός μας σύμμαχος» τινάχτηκε στον αέρα επειδή την ώρα της κρίσης η Αμερική «αγρόν ηγόρασε», ε) «ζεύγη βοών ηγόρασαν πέντε» και οι Βρετανοί, «εγγυητές» της ανεξαρτησίας της Κύπρου, και στ) τα περί PESCO, όπου η ΕΕ θα ερχόταν να μας σώσει στρατιωτικά ενώ εμείς θα ήμασταν αραδιασμένοι στα καφέ, αποδείχθηκαν κακόγουστο αστείο.
Αποτύχαμε πλήρως. Τώρα, μόνοι και απροετοίμαστοι ψάχνουμε για συντελεστές ισχύος.
Με απλουστευμένη γλώσσα, τρεις είναι οι κύριοι συντελεστές ισχύος (είδε Frankel, Morgenthau): α) Εξωτερική πολιτική / διπλωματία, β) Οικονομία, και γ) Στρατιωτική / αποτρεπτική ισχύς.
Εξωτερική πολιτική
Η εξωτερική πολιτική Ελλάδος/Κύπρου είναι αυτή που διαχρονικά γνωρίζουμε όλοι. Ιδού λαμπρό παράδειγμα: το 1959 ο πρωθυπουργός της Ελλάδος υπόγραψε συμφωνία που έδινε το δικαίωμα στην Τουρκία να εισβάλει μελλοντικά στην Κύπρο κατά παράβαση της Συνθήκης της Λοζάνης. Βάζοντας άλας στις πληγές μας κόμπαζε πως είχε «λύσει» το Κυπριακό πρόβλημα. Η Τουρκία τον ευχαρίστησε για το δώρο και ακολούθως εισέβαλε στην Κύπρο ως αναμενόταν.
Οικονομία
Σε ό,τι αφορά την οικονομία, τα πράγματα είναι γνωστά. Η οικονομία της Ελλάδος βρίσκεται γονατισμένη με χρέος 180% του ΑΕΠ και με φορολογικό σύστημα που εκδιώκει από την Ελλάδα τις παραγωγικές μονάδες. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του «σοσιαλισμού», της αδεξιότητας και απληστίας της ελλαδικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, των συνδικάτων, των τραπεζών, κ.ο.κ. Η Κύπρος είναι κυριολεκτικά πνιγμένη στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, χωρίς αποθέματα στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων και με ανεξέλεγκτη ανεργία μεταξύ των νέων. Με το κούρεμα των καταθέσεων η Κύπρος έχασε κάθε ίχνος εκτίμησης σοβαρών ξένων επενδυτών. Ευτυχώς που ήλθε ο τουρισμός σαν μάννα εξ ουρανού και μας έδωσε μια αναπνοή. Στην έκθεση Bloomberg (2017), Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται ανάμεσα στις 16 πιο μίζερες οικονομικά χώρες.
Ευτυχώς που η Τουρκία δεν πάει καλύτερα. Με τη διαφορά πως το ΑΕΠ της Τουρκίας είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερο από το συνολικό ΑΕΠ των Ελλήνων.
Αποτρεπτική ισχύς
Σε ό,τι αφορά την αποτρεπτική ισχύ – δηλαδή τη δυνατότητα απόκρουσης των Τούρκων μια και οι Έλληνες δεν προτίθενται να επιτεθούν στην Τουρκία: α) η σχετική δαπάνη των Ελλήνων στην άμυνα μειώνεται ενώ των Τούρκων αυξάνεται, κυρίως σε ότι αφορά την εγχώρια πολεμική βιομηχανία, και β) η κατάσταση αποτρεπτικής ισχύος της Κύπρου είναι απελπιστική ως καταγράφεται σε έγκυρα έντυπα αλλά κυρίως από τις ξένες μυστικές υπηρεσίες. Ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια οι πολίτες κατέβαλαν υπέρ της άμυνας πέραν από 3 τρισ. ευρώ, με ειδική φορολογία, μόνο κλάσμα του ποσού αυτού πήγε τελικά στην άμυνά της. Ενώ ο Θεμιστοκλής δέσμευσε όλο το ασήμι του Λαυρίου για την άμυνα ενάντια στους Πέρσες, οι φόροι των Κυπρίων για την άμυνα πάνε, μεταξύ άλλων, στην αγορά… λιμουζινών για την άνεση των υπηρεσιακών παραγόντων, κατατάσσοντας έτσι την Κύπρο σαν τη χώρα με περισσότερες κρατικές λιμουζίνες παρά ασθενοφόρα. Σε ό,τι αφορά τα επίπεδα ηγεσίας της δημόσιας ζωής, η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού από τους πολίτες μιλά αφ’ εαυτής.
Υπό τις παρούσες συνθήκες η νεοοθωμανική Τουρκία δεν πρόκειται να σταματήσει την επιθετική της δραστηριότητα, γιατί αντικρίζει τους σημερινούς Έλληνες σαν μια φλύαρη και περιθωριακή ασημαντότητα μέσα σε έναν κοχλάζοντα γεωπολιτικό χώρο αναρίθμητων πολέμων και συρράξεων: Συρία, Ιράκ (και Ιράν;), νότιο Σουδάν, Ουκρανία, ανατολική και νότια Σινική θάλασσα κ.ο.κ. Ο κοχλάζων πολεμικός λέβητας τροφοδοτείται από ιστορικά πάθη, οικονομικά συμφέροντα (γύρω από τα ενεργειακά αποθέματα) δυνατών κρατών και πολυεθνικών, εθνικές αναμετρήσεις, θρησκεία, αλυτρωτισμό, φαντασιώσεις περί μιας ανίκητης «μεγάλης» Τουρκίας, κτλ.
Μέσα σε αυτό το επικίνδυνο περιβάλλον και ενώ απειλείται η ύπαρξή μας, το πολιτικό μας προσωπικό προτάσσει υπερήφανα το πανίσχυρο όπλο της «σοβαρότητας» και της «ψυχραιμίας».
«Θα αντιμετωπίσουμε την τουρκική επιθετικότητα με ψυχραιμία και σοβαρότητα», μας λένε. Θα το έβλεπα αυτό εάν ήμασταν οι δυνατοί. Όμως με τα χάλια μας τα περί «ψυχραιμίας» και «σοβαρότητας» ακούγονται (στη γλώσσα της στρατηγικής τέχνης) σαν κύμβαλα αλαλάζοντα.
Άρης Πετάσης
