Συγκλονισμένοι από το τρομοκρατικό χτύπημα στο τέμενος Αλ Ραούντα των Σούφι στο Βόρειο Σινά της Αιγύπτου, με την εκατόμβη των νεκρών να ξεπερνά τα 300 άτομα, οι πολιτισμένοι λαοί οφείλουν να απαντήσουν στα αμείλικτα ερωτήματα: Μπορούν τα πολιτικά συστήματα και τα πολιτικά κινήματα να δαμάσουν το τέρας του θρησκευτικού φονταμενταλισμού; Με ποιους τρόπους ο πολιτικός κόσμος, η διανόηση και η πολιτιστική διπλωματία μπορούν να περιορίσουν τον θρησκευτικό και ιδεολογικό φανατισμό;
Tον 20ό αιώνα η «πολιτική ορθότητα» επινοήθηκε ως μια κίνηση υπέρ των αδύνατων κοινωνικών τάξεων, υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων, κατά των φυλετικών διακρίσεων και κάθε είδους ρατσισμού, και κατά της ρητορικής του μίσους που χαρακτηρίζει τους οπαδούς ακραίων πολιτικών συστημάτων.
Τα πολιτικά συστήματα του ναζισμού, του σιωνισμού, του κομμουνισμού διαφοροποιούνται από το κλασικό φιλελεύθερο δημοκρατικό μοντέλο διότι συχνά χρησιμοποιούν την πολιτική ορθότητα κατά το δοκούν, διαστρέφουν το νόημα των λέξεων, ασκούν λογοκρισία και φανατίζουν τα πλήθη.
Το 1968 ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκώ υποστήριζε πως μια πολιτική σκέψη μπορεί να είναι πολιτικά ορθή (political correct) μόνο αν είναι επιστημονικά επίπονη, αναφερόμενος σε διανοουμένους που προσπαθούσαν να κάνουν τον μαρξισμό επιστημονικά αυστηρό. Από την άλλη πλευρά, η συντηρητική εφημερίδα Daily Mail έγραφε πως «the political correct gone mad», εννοώντας ότι με τις υπερβολές του ορθού λόγου και την προσκόλληση στο γράμμα του νόμου χάσαμε το πραγματικό του νόημα.
Μια μοντέρνα προσέγγιση των κοινωνιολογικών και πολιτικών ζητημάτων έκανε η Κριτική Σχολή της Φρανκφούρτης.
Η ομάδα αναδύθηκε μέσα από το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης με διευθυντή τον Μαξ Χορκχάιμερ το 1930. Στενός συνεργάτης του Χορκχάιμερ ήταν ο Τέοντορ Αντόρνο, ο οποίος προσχώρησε στο Ινστιτούτο το 1938. Από κοινού έγραψαν τα Κοινωνιολογικά μελετήματα, στα οποία ερμηνεύουν τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες ασκώντας κριτική και χρησιμοποιώντας τα πορίσματα της ψυχαναλυτικής θεωρίας όπως αυτή, βεβαίως, καθιερώθηκε από τον πολύ Ζίγκμουντ Φρόιντ.
Σημαντικός εκπρόσωπος της Σχολής της Φρανκφούρτης και της Κριτικής Θεωρίας ήταν ο νεομαρξιστής Χέρμπερτ Μαρκούζε, γνωστός για την «παρακμή του μονοδιάστατου ανθρώπου». Επίσης ο κοινωνιολόγος, ψυχαναλυτής και ανθρωπιστής σοσιαλδημοκράτης Έριχ Φρομ. Ο Γιούργκεν Χάμπερμας συνδέθηκε με το κριτικό πνεύμα της Σχολής και έδωσε έμφαση στο επικοινωνιακό πλεονέκτημα που δίνει στον πολίτη η δημόσια σφαίρα, την οποία δεν πρέπει να αποφεύγει ως ιδιώτης.
Η απειλή του ναζισμού και του αντισημιτισμού εξανάγκασαν το ινστιτούτο σε εκπατρισμό στην Γενεύη, στο Παρίσι, και τελικά στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης το 1934.
Ο Σουφισμός είναι ένα μετριοπαθές δόγμα που τυπικά ανήκει στον Μωαμεθανισμό, έχει, όμως, ελληνοχριστιανικές καταβολές. Η ίδια η λέξη σούφι είναι παραφθορά της ελληνικής λέξης σοφός. Κάποιοι μελετητές συνδέουν το Σουφισμό με τον Ινδουισμό, διότι οι πρώτοι αναχωρητές σούφι παρομοιάζονται με τους κοινωνικά αδικημένους και φτωχούς αναχωρητές των Ινδιών, της χώρας που είναι μέχρι σήμερα ιεραρχημένη σε αυστηρές κοινωνικές κάστες.
Από το ολοκληρωτικό ή ολιστικό καθεστώς των κρατών γεννιούνται οι αμφισβητίες ή αναχωρητές και απαρνητές των εγκοσμίων. Οι Σούφι οργανώθηκαν σε θρησκευτικά τάγματα και εκπροσωπούν το μυστικιστικό Ισλάμ, είναι οι εσωτεριστές, οι γνωστικοί, οι ποιητές (όπως ο διάσημος Πέρσης ποιητής Τζελαλεντίν Ρουμί) και οι δερβίσηδες που περιστρέφονται ντυμένοι στα λευκά για να βρουν την ψυχή τους.
Το τέμενος Αλ Ράουντα είναι ο τόπος γέννησης του σεΐχη Εΐντ Αλ Τζαρίρι, ο οποίος θεωρείται ο «πατέρας» του Σουφισμού στη χερσόνησο του Σινά.
Η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν οι φονταμενταλιστές το Σουφισμό καταδεικνύεται από το κίνημα Γουαχαμπί (Wahhabi) στην Αραβία το 1800, το οποίο θεωρείται ο πρόγονος των σημερινών φονταμενταλιστικών κινημάτων.
Το Σινά έχει καταστεί προνομιακό έδαφος εκδήλωσης τρομοκρατικών επιθέσεων από τζιχαντιστές από το 2013, όταν ο πρόεδρος της Αιγύπτου Σίσι ανέτρεψε τον ισλαμιστή πρόεδρο της χώρας Μοχάμεντ Μόρσι με στρατιωτικό πραξικόπημα.