Ο εκτουρκισμός των Πομάκων

Ένα από τα βασικά θέματα που χαρακτηρίζουν τους νομούς Έβρου, Ροδόπης και Ξάνθης της ελληνικής Θράκης είναι και η διαβιούσα σ’ αυτούς μουσουλμανική μειονότητα, η οποία συχνά αποτελεί αντικείμενο συζήτησης, τόσο σε εθνικοκοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως αυτή η μουσουλμανική μειονότητα αποτελείται βασικά από τρεις πληθυσμιακές κατηγορίες, τους τουρκογενείς, τους Πομάκους και τους αθίγγανους.

Ωστόσο, κάποιες ξένες προπαγάνδες μέσω του προξενείου τους και σε συνεργασία με εσωτερικούς πράκτορες, διαστρεβλώνουν την αλήθεια και αποκαλούν αυθαίρετα, παράνομα και κατά παράβαση της Συνθήκης της Λοζάνης το σύνολο της μουσουλμανικής μειονότητας ως Τούρκους ή τουρκογενείς. Παρόλο που η Συνθήκη αναφέρει ρητά και αναγνωρίζει ξεχωριστά τους Πομάκους και τους αθίγγανους που ζουν στην ελληνική Θράκη.

Εμείς που υπηρετήσαμε στα πομακοχώρια της Θράκης, είτε ως ένστολοι είτε ως δάσκαλοι, έχουμε προσωπικά βιώματα και τεκμηριωμένες απόψεις γι’ αυτό το σοβαρό θέμα που κάποιοι κακόπιστοι και κακόβουλοι επιχειρούν να το κάνουν πρόβλημα για τη χώρα μας. Εμείς και οι ιστορικές πηγές γνωρίζουμε ότι οι Πομάκοι είναι γηγενείς κάτοικοι της Θράκης και έλκουν την καταγωγή τους από τους Αγριάνες, που σύμφωνα με τεκμηριωμένα στοιχεία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων είναι απόγονοι του αρχαίου θρακικού φύλου. Μάλιστα, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τους τουρκογενείς μουσουλμάνους ή άλλα φύλα, ούτε γενετικά-βιολογικά ούτε φυσιογνωμικά. Απλώς εξισλαμίστηκαν ακούσια όπως και άλλοι λαοί των Βαλκανίων κατά τη γνωστή ιστορική περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Όλοι γνωρίζουν ποιος είναι ο ρόλος των ξένων κέντρων αλλά και οι ευθύνες της ελληνικής πολιτείας διαχρονικά.

Το έγκλημα του εκτουρκισμού των Πομάκων κορυφώθηκε ιδιαίτερα την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, όταν η ελληνική μειονοτική πολιτική προτιμούσε τον εκτουρκισμό αυτών των ορεσίβιων πληθυσμών, προκειμένου να μην είναι ευάλωτοι στη βουλγαρική προπαγάνδα τού τότε κομμουνιστικού καθεστώτος.

Από τότε τα παιδιά των Πομάκων ήταν αναγκασμένα να φοιτούν σε μειονοτικά Δημοτικά Σχολεία, όπου δεν διδάσκονταν τη μητρική τους γλώσσα (την πομακική χωρίς γραφή) αλλά αναγκάζονταν να παρακολουθούν μαθήματα στην τουρκική γλώσσα για το ήμισυ των μαθημάτων τους, με αποτέλεσμα να αποκόπτονται απ’ τη μητρική γλώσσα που μιλούσαν στα σπίτια τους και ταυτόχρονα να μαθαίνουν πλημμελώς την ελληνική. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορούν να συνεχίσουν με σπουδές στην πατρίδα τους Ελλάδα και να γίνεται μονοδιάστατα σχεδόν η φοίτησή τους σε τουρκικά ιδρύματα στην Ελλάδα ή στην Τουρκία, όπου ήταν ευάλωτοι στην τουρκική προπαγάνδα και κινδύνευαν να καταστούν φερέφωνα της Άγκυρας.

Όλα ξεκινούν από τη γλώσσα και την παιδεία!

Γι’ αυτούς τους λόγους είχε αρνητικά αποτελέσματα η κοινωνική ένταξη και ενσωμάτωση των πομακικών πληθυσμών στην ελληνική κοινωνία. Ενώ αντίθετα είχε αποτελέσματα η οργανωμένη προσπάθεια εκτουρκισμού των Πομάκων και των ρομά της Θράκης από τους εγκάθετους του προξενείου Κομοτηνής, χωρίς την παραμικρή ουσιαστική αντίδραση από την πλευρά της ελληνικής πολιτείας, που καθυστέρησε να αντιληφθεί το μέγεθος της ζημίας και να πάρει ανάλογα μέτρα για να σταματήσει και εξουδετερώσει ως κυματοθραύστης τα αρνητικά αποτελέσματα.

Ο εκτουρκισμός των Πομάκων, των αθίγγανων και των λοιπών Ελλήνων μουσουλμάνων, που δεν έχουν την παραμικρή εθνική, γλωσσική και πολιτιστική σχέση και συγγένεια με τους τουρκογενείς μουσουλμάνους, είναι αναστρέψιμος αλλά απαιτεί σοβαρή εθνική μειονοτική πολιτική. Το κεφάλαιο είναι τεράστιο, το θέμα είναι ζέον και τα ερωτήματα αμέτρητα και αμείλικτα…

• Πηγή: pomakohoria.blogspot.gr / Παναγιώτης Κουσίδης.