Η αποστρατικοποίηση και ο ορατός κίνδυνος στρατιωτικού ελέγχου της Κύπρου από την Τουρκία

Μια σύντομη ιστορική αναδρομή επί του θέματος είναι αναγκαία.

Δεκαετία του 1950
Συντάσσεται η τουρκική στρατηγική για την Κύπρο επί κυβερνήσεως Μεντερές, με κύριους άξονες, όπως καταγράφονται στις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ (1956):

• Η Κύπρος είναι ζωτικός χώρος για την ασφάλεια της Τουρκίας, και πρέπει να «αποδοθεί» σ’ αυτήν αν αποχωρήσουν οι Άγγλοι.
• Η πλειοψηφία των Ελλήνων (Ρωμιοί) είναι περιστασιακή και μπορεί να ανατραπεί με μεταφορά Τούρκων από το εξωτερικό, οι δε Ρωμιοί να μετακινηθούν σε ξεχωριστή περιοχή του νησιού
• Ο στρατιωτικός έλεγχος της Κύπρου πρέπει να βρίσκεται στα χέρια της Τουρκίας για την προάσπιση των συμφερόντων της και της ασφάλειάς της. «Στην ασφάλεια της περιοχής που θα παραχωρηθεί στους Ρωμιούς της Κύπρου θα πρέπει να συμμετέχει και η Τουρκία, διότι το θέμα σχετίζεται με την ασφάλειά της καθώς και της Μέσης Ανατολής. Η Ελλάδα δεν δύναται να ζητήσει το ίδιο για την τουρκική περιοχή διότι το νησί απέχει από την Μ. Ασία 45 μίλια και από τον Πειραιά 600» (απόσπασμα από το βιβλίο του Νιχάτ Ερίμ «Η Κύπρος από όσα γνωρίζω και έχω δει», Ajans Turk, Άγκυρα 1976).

Η εφαρμογή της τουρκικής στρατηγικής ανατέθηκε στο Γραφείο Ειδικού Πολέμου του Γενικού Επιτελείου Στρατού της Τουρκίας, το οποίο με πρωτεργάτη των Ταγματάρχη Ισμαήλ Τάνσου, συνέταξε το σχέδιο επανάκτησης Κύπρου (κωδικός ΚΙΡ) και το έθεσε σε εφαρμογή. Την περίοδο 1957-1960 οργάνωσε την ΤΜΤ σε μάχιμη δύναμη, στη βάση δύο αρχών: Τον εξοπλισμό και την εκπαίδευσή της. Μέχρι το 1960 η ΤΜΤ είχε 5.000 μαχητές (με πρόβλεψη να γίνουν 15.000 βάσει του σχεδίου ΚΙΡ) και 5.100 όπλα – 20.000 αμυντικές χειροβομβίδες που είχαν μεταφερθεί μυστικά με πλοιάρια από την Τουρκία (από το βιβλίο του Ισμαήλ Τάνσου «Στην πραγματικότητα ουδείς κοιμόταν», που μεταφράστηκε στην αγγλική το 2007, TRNC, Bolan Printing Ltd).

Δεκαετία 1960
Με την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) το 1960, η Τουρκία αποκτά εγγυητικά δικαιώματα και εγκαθιστά στρατεύματα στο νησί (ΤΟΥΡΔΥΚ) με βάση τις Συνθήκες Εγγυήσεως και Συμμαχίας. Την περίοδο 1963-64 η Τουρκία έθεσε σε εφαρμογή τη σχεδιασθείσα ένοπλη τουρκανταρσία (αποχώρηση από τις κρατικές δομές της ΚΔ, δημιουργία θυλάκων) που κατέστησε αναγκαία την εσπευσμένη οργάνωση της Εθνικής Φρουράς το 1964. Σημειώνεται ότι ο προβλεπόμενος από το σύνταγμα (άρθρο 129) κυπριακός στρατός δεν ολοκλήρωσε ποτέ την οργάνωση του, λόγω βέτο του Τούρκου αντιπροέδρου (20/10/1961) που απαιτούσε συγκρότησή του βάσει αμιγών τμημάτων των δύο κοινοτήτων. Το ίδιο έτος πραγματοποιούνται οι βομβαρδισμοί της Τυλληρίας από την τουρκική Πολεμική Αεροπορία και η άφιξη της Ελληνικής Μεραρχίας στη Κύπρο, που εκβιάστηκε σε αποχώρηση το 1967 (από τότε άρχισε η συστηματική προετοιμασία της Τουρκίας για εισβολή στην Κύπρο).

Δεκαετία 1970 μέχρι σήμερα
Η Τουρκία εισβάλλει στρατιωτικά στην Κύπρο το 1974, μετά το εγκληματικό πραξικόπημα της δικτατορικής κυβέρνησης της Ελλάδας. Έκτοτε συνεχίζει επί 43 χρόνια να κατέχει με ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις το βόρειο τμήμα της Κύπρου (11ο Σώμα Στρατού), στο οποίο έχει εγκαταστήσει παράνομα υποτελή διοίκηση («ΤΔΒΚ»), η οποία συμμετέχει στις ούτω καλούμενες διακοινοτικές συνομιλίες με την ΚΔ. Παράλληλα εποικίζει συστηματικά το βόρειο τμήμα, εκριζώνει το ελληνικό στοιχείο και τουρκοποιεί / ισλαμοποιεί την περιοχή.

Το 2004, αν είχε υιοθετηθεί το σχέδιο Ανάν, η Τουρκία θα επετύγχανε αποστρατικοποίηση του κυπριακού κράτους, διατήρηση των εγγυητικών δικαιωμάτων της και της ΤΟΥΡΔΥΚ, καθώς και απόκτηση της δυνατότητας παρουσίας αεροναυτικών δυνάμεων στην επικράτεια της Κύπρου χωρίς έγκριση του κυπριακού κράτους, μέσω της ενσωμάτωσης στο σχέδιο διμερών συμφωνιών με το ψευδοκράτος, για την ασφάλεια ακτών και την έρευνα-διάσωση.

Στις συνομιλίες για το Κυπριακό, που διεξάγονται ατελέσφορα επί 40 χρόνια λόγω των απαιτήσεων της Τουρκίας για λύση τουρκικών όρων (νομιμοποίηση των τετελεσμένων της κατοχής, επέκταση της τουρκικής κυριαρχίας και στις ελεύθερες περιοχές), υπάρχουν σοβαρές αποκλίσεις στο κεφάλαιο της ασφάλειας, πλην μίας πτυχής στην οποία υπάρχει σύγκλιση: Είναι η συμφωνία για αποστρατικοποίηση του κυπριακού κράτους μετά τη λύση (να μην έχει δικαίωμα να έχει ένοπλες δυνάμεις).

Οι θέσεις μας περιλαμβάνονται:

• Στη Συμφωνία Κυπριανού-Ντενκτάς τον Μάιο του 1979 (σημείο 7),
• Στο ψήφισμα 750 του ΣΑ/ΗΕ (Απρίλιος 1992) με εισήγηση της Βρετανίας για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) και έγκριση της Κυβέρνησης της ΚΔ,
• Στις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου της ΚΔ της 18 Σεπτεμβρίου 2009,
• Στο πρόσφατο ψήφισμα της Βουλής της ΚΔ την 13η Οκτωβρίου 2017.

Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι αν η κυβέρνησή μας και η Βουλή έχουν μελετήσει σε βάθος την τουρκική στρατηγική και τις συνέπειες και κινδύνους για τον ελληνισμό της Κύπρου από την αποστρατικοποίηση του κράτους μας μετά τη λύση. Φοβάμαι ότι η απάντηση στο ερώτημα είναι αρνητική και αυτό επιβάλλει την επείγουσα αναθεώρηση της θέσης μας. Και μόνο ότι η Τουρκία συμφωνεί μαζί μας για αποστρατικοποίηση του κυπριακού κράτους, θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά – λαμβάνοντας υπόψιν τα δεινά που έχουμε υποστεί και υφιστάμεθα από την εν λόγω χώρα, τη στρατηγική και τις δράσεις της για έλεγχο όλης της Κύπρου, τη στρατιωτική της ισχύ και την εγγύτητά της προς το νησί μας. Είναι πρόδηλο ότι το κενό ασφαλείας από την αποστρατικοποίηση του κυπριακού κράτους θα καλυφθεί από την Τουρκία, και ο ελληνισμός της Κύπρου ανυπεράσπιστος θα τεθεί υπό την ομηρία της.

Το κράτος μας θα έχει ακρωτηριασμένη την κρατική του υπόσταση αφού ο συντελεστής της στρατιωτικής του ισχύος θα είναι ανύπαρκτος, θα στερηθεί το δικαίωμα της αυτοάμυνας και της δυνατότητας αντιμετώπισης εξωτερικών απειλών και προστασίας των συνόρων του.

Φοίβος Κλόκκαρης
Αντιστράτηγος ε.α.

• Αναδημοσίευση από infognomonpolitics.blogspot.gr.