86 χρόνια από τα Οκτωβριανά για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα

Του Λάζαρου Μαύρου

Αξιοκατάπτυστη η πλειοψηφία των τριάκοντα της Βουλής η οποία την 7η Απριλίου 2017, κατ’ απαίτηση των Τούρκων κατακτητών, ψήφισε, εν υποταγή αυτοεξευτελιζόμενη, το «Νόμο Ακιντζί», που απαγορεύει στα ελληνικά σχολεία της Κυπριακής Δημοκρατίας την ετήσια ολιγόλεπτη επετειακή τιμητική αναφορά στο Ενωτικό Δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950, παρέλειψε (επί του παρόντος) ν’ απαγορεύσει και την ετήσια δεκάλεπτη αναφορά στην Οκτωβριανή Ενωτική Εξέγερση του ’31.

Έτσι, κάτι άκουσαν οι ελληνόπαιδες στα σχολεία, για την εθνική σκυτάλη των προγιαγιάδων και προπαππούδων τους: 

Τα  86χρονα σήμερα των Οκτωβριανών της Κύπρου. Της εθνικο-λαϊκής εξέγερσης, το βράδυ της Τετάρτης, 21ης Οκτωβρίου 1931, για την απελευθέρωση από τον βρετανικό ζυγό και την Ένωση της μεγαλονήσου με τη μητέρα Ελλάδα.

Εκείνη η αυθόρμητη, ασχεδίαστη, απρογραμμάτιστη παλλαϊκή έκρηξη. Εκτόξευσε την ανέκαθεν συσσωρευμένη ελληνική λάβα τής Αντίστασης και της Λευτεριάς. Η οποία πυρπόλησε, αργά τη νύκτα εκείνης της Τετάρτης, Εικοσιμιά τ’ Οκτώβρη, το Κυβερνείο του Άγγλου κυβερνήτη της Colony of Cyprus, σερ Ρόναλντ Στορρς. Εκεί στο λόφο των Αγίων Ομολογητών, όπου βρίσκεται σήμερα το Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας.

Ήσαν αυτουργοί εκείνης της αυθόρμητης «λαμπρατζιάς της Ένωσης», νεαρές και νεαροί τότε, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας. Οι προπάπποι της σημερινής ελληνικής νεολαίας της Κύπρου. Μια δυναμική γριά έριξε την πρώτη πέτρα στους αστυνομικούς του Κυβερνείου, μας έλεγε, μαθητής τότε, αυτόπτης και συνεργός, ο αείμνηστος καθηγητής μας, γιατρός και λογοτέχνης Κύπρος Χρυσάνθης. Και ο συμμαθητής του, έφηβος στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, ο ποιητής μας Κώστας Μόντης, εκφώνησε τον επικήδειο στον πρώτο νεκρό της εξέγερσης τον 17χρονο Ονούφριο Κληρίδη. Και ο μετέπειτα παγωτάρης της οδού Λήδρας, ο Ηράκλης, ήταν που σκαρφάλωσε κι ύψωσε τη γαλανόλευκή μας επάνω στο Κυβερνείο, προτού το παραδώσουν στις φλόγες.

Μαζί τους κι ο παρασημοφορημένος στους Βαλκανικούς Απελευθερωτικούς Πολέμους του 1912-13 εθελοντής πολεμιστής Σάββας Τενίζης απ’ τον Στρόβολο. Με τη γαλανόλευκη και τη σάλπιγγά του.

Και ο Καρακούσης απ’ την Έγκωμη, μ’ ένα χοιρομέρι απ’ την λεηλατημένη κουζίνα του Κυβερνείου στον θρόνο του Στορρς και το «έλα μάνα μου να δεις το γιο σου 10 λεπτά κυβερνήτη» που εκφώνησε εκεί. Για να του στοιχίσει μετά, 10 χρόνια στις φυλακές των Εγγλέζων…

Επειδή στην πραγματικότητα, η ιστορία μας είναι κατ’ ακρίβειαν μια μακρόσυρτη, ακανόνιστη, μα διαρκής, σκυταλοδρομία Εθνικής Αντίστασης.

Για τη Λευτεριά. Στην οποία, η κάθε επόμενη γενιά παραλαμβάνει τη σκυτάλη απ’ την προηγούμενη.  Ή, άμα τύχει, απ’ την προ-προηγούμενη:

Χονδρικά: Από τον Σαλαμίνιο Ονήσιλο του 499 π.Χ. μέχρι το 76% του «Όχι» στο Δημοψήφισμα εναντίον του Σχεδίου Ανάν του 2004, έως σήμερα. Έως αύριο και μεθαύριο κ.ο.κ.

Με την ίδια σκυτάλη σκυτάλη στα τέκνα των τέκνων μας. Διότι: «Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες – τον πάτσον τζιαί τον κλώτσον τους. Εμείς τζιαμαί: Ελιές τζιαί τερατσιές πάνω στον ρότσον τους!», καθώς στιχούργησε για όλους τους αιώνες μας και για όλες τις γενιές ο Κώστας Μόντης.

Αναδημοσίευση από apopseis.com