Ο κρίσιμος πολιτισμικός και κοινωνικός ρόλος των πολιτιστικών συλλόγων

Το πρώτο κύτταρο μιας κοινωνίας είναι η οικογένεια. Στους κόλπους της ο άνθρωπος βιώνει και αντιλαμβάνεται τις πρώτες παραστάσεις του και τη σημασία τους. Στη ζεστασιά της μαθαίνει την αγάπη, την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο.

Τα πρώτα διδάγματα για την συμπεριφορά του τα παίρνει από τη συμπεριφορά του πατέρα και της μητέρας και των λοιπών συγγενών.

Αμέσως μετά την οικογένεια, δεύτερο κύτταρο του οργανισμού της κοινωνίας είναι το σχολείο. Στις τάξεις του το νεαρό άτομο λαμβάνει τις απαραίτητες γνώσεις και συνεχίζει την κοινωνικοποίησή του. Μαθαίνει να συναναστρέφεται με άτομα αντίθετα και σε κάθε περίπτωση διαφορετικά από τον ίδιο, μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή και την άνεση που πηγάζει από αυτήν. Το σχολείο θεωρητικά θα πρέπει να είναι συνέχεια της οικογένειας και ευθυγραμμισμένο ως προς τις αρχές και τις αξίες με όσα κυρίαρχα επικρατούν σε μια κοινωνία. Εάν τα όσα διδάσκονται στο σχολείο αντιβαίνουν σε εκείνα με τα οποία εφοδιάζει μια οικογένεια τον νεαρό άνθρωπο, τότε επέρχεται διάσταση στον ψυχισμό και στο πνεύμα του. Είναι σαν τα νερά ενός ποταμού και να πηγαίνουν και να έρχονται συγχρόνως.

(Φωτ.: Βασίλης Καρυοφυλλίδης)

Τα προηγούμενα χρόνια, και ιδίως τα 2,5 τελευταία, επιχειρείται μια σταδιακή αλλαγή προσανατολισμού στα σχολεία σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Και στο διδακτικό, και στο μορφωτικό, και στο κοινωνικό, και στο εθνικό. Η παράδοση χάνεται από τα μαθήματα που διδάσκονται, οι εθνικές μας τραγωδίες έχουν γίνει «συνωστισμός» και εσχάτως η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας έγινε στη Βουλή «καταστροφή», εξομοιώνοντας έτσι την κατά σύστημα και βάσει σχεδίου εξόντωση των χριστιανών από τους Τούρκους το πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα με μια πλημμύρα, για παράδειγμα… Επιχειρείται, εν ολίγοις, μια ομογενοποίηση προς τα κάτω, με ταυτόχρονη αποξένωση του ανθρώπου από έννοιες όπως οικογένεια, σχολείο, παράδοση, έθνος, θρησκεία κτλ. Και μάλιστα, απότομη προσαρμογή σε μια άνευρη, άχρωμη και ομογενοποιημένη κοινωνία.

Στη δυστυχή αυτή συγκυρία, μεγάλο βάρος για τη διατήρηση των αιχμών του ελληνισμού, ο οποίος υφίσταται εσωτερικό πόλεμο, πέφτει στις πλάτες των πολιτιστικών συλλόγων.

Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνεται ότι αρκετοί πολιτιστικοί σύλλογοι λειτουργούν μόνο στα χαρτιά και άλλοι είναι διχασμένοι λόγω εσωτερικών ερίδων.

Οι πολιτιστικοί σύλλογοι είναι οι αγωγοί της παράδοσης και της συνέχειας του Ελληνισμού. Μεταφέρουν στα μέλη τους και στη νεολαία τα ήθη και έθιμα των περιοχών που εκπροσωπούν, διδάσκουν ιστορία, και φυσικά διατηρούν ζωντανές τις μνήμες όσων έδωσαν το αίμα τους στο αέναο ποτάμι του ελληνισμού. Καθεμία και καθένας που είναι μέλος πολιτιστικού συλλόγου –είτε μανιάτικου είτε ποντιακού είτε κρητικού είτε οποιουδήποτε– δεν αρκεί να εξαντλεί τις δραστηριότητές του μόνον σε χορούς, εκδηλώσεις, λαχνούς και προβολή. Κάθε μέλος ενός μανιάτικου συλλόγου είναι η Μάνη, κάθε μέλος ποντιακού συλλόγου είναι ο Πόντος, κάθε μέλος οποιουδήποτε άλλου συλλόγου είναι η περιοχή από την οποία κατάγεται. Μόνον έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί η καθηλωτική λαίλαπα που έχει ενσκήψει στον ελληνισμό, δεδομένου ότι οι πολιτικοί μας ελάχιστο έως μηδαμινό πραγματικό ενδιαφέρον δείχνουν για όλα αυτά.

(Φωτ.: Βασίλης Καρυοφυλλίδης)

Η εικόνα συλλόγων διαιρεμένων, με μέλη που μεταξύ τους δεν έχουν επαφή ή συλλόγων που δυσλειτουργούν, είναι αρνητική και αποβαίνει εις βάρος του ελληνισμού. Οι σύλλογοι αυτοί θα κληθούν σε λίγα χρόνια –αν δεν καλούνται ήδη– να αντικαταστήσουν εν τοις πράγμασι τους φορείς που παρότι έχουν αυτήν την αποστολή, αδιαφορούν για τις διδαχές του ελληνισμού. Θα απαιτηθεί να είναι οι σκυταλοδρόμοι του πολιτισμού και των αξιών του.

Καταρχάς, θα πρέπει να διαφυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού.

Όσοι, ως μέλη των συλλόγων, ενεργούν για το ιδιοτελές και ατομικό τους συμφέρον θα πρέπει να αποβάλλονται από τα υπόλοιπα μέλη που ενδιαφέρονται πραγματικά να προσφέρουν. Οι πηγές του ελληνισμού στερεύουν και σημαντικοί τροφοδότες του θα είναι τα οι πολιτιστικοί σύλλογοι και τα μέλη τους. Οι έριδες και οι προσωπικές πορείες δεν επιτρέπονται. Διότι ουδέναν άλλον βλάπτουν ει μη μόνον τον ελληνισμό.

Παναγιώτης Μπαλακτάρης