Τώρα που ο κόσμος χρειάζεται τόσο πολύ τον αυθεντικό ελληνισμό, τη νοοτροπία, τη λογική, τον πολιτισμό, το καθαρό μυαλό, τον τρόπο σκέψης και την ψυχή του, εμείς είμαστε βουτηγμένοι σε αυτήν τη δυσάρεστη κατάσταση… Με πληγωμένη την αξιοπιστία μας, μπερδεμένοι κι οι ίδιοι.
Πώς να δώσουμε μαθήματα στους άλλους από τη θέση που βρισκόμαστε; Θα έχουν άδικο αν μας πουν ότι δεν είμαστε σε θέση να διδάξουμε τον κόσμο με τα λόγια, έτσι που τα προκόψαμε με τα έργα;
Δεν μπορεί να κάνει το επόμενο βήμα της η ανθρωπότητα προς την κατάκτηση της αυθεντικής δημοκρατίας, της γνησίως φιλανθρωπικής κοινωνικής οργάνωσης, του πραγματικού σεβασμού της ελευθερίας και της προσωπικότητας του ατόμου. Δεν μπορεί να κάνει το επόμενο βήμα προς την ειρήνη, προς την πνευματική ολοκλήρωση και την ψυχική γαλήνη χωρίς τα δελφικά ρητά και την Ορθοδοξία μας.
Πώς να βοηθήσουμε και τους άλλους λαούς όταν κι εμείς οι ίδιοι εμπράκτως απεκδυόμαστε της παράδοσης, την παιδείας, της ιστορίας και –προπαντός– της Χάριτος του Θείου και ιερού μας Βαπτίσματος; Όταν κι εμείς οι ίδιοι πέφτουμε θύματα μιας προπαγάνδας της πλάκας που δεν αντέχει ούτε καν στην κοινή λογική; Μιας προπαγάνδας που πολτοποιεί το μυαλό και την ελεύθερη σκέψη και κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται και να λειτουργούν αντανακλαστικά κι αυτόματα.
Εάν όχι για τις παραδόσεις, εάν όχι για τις αρχές και τη θρησκεία μας, εάν όχι για τους ήρωες και τους μάρτυρες του ελληνισμού, εάν όχι για τους προγόνους μας που λάμπρυναν τον ανθρώπινο πολιτισμό με τα επιτεύγματά τους, νά γιατί θα πρέπει ν’ αντιδράσουμε: για την παραβίαση της κοινής μας λογικής! Χωρίς αυτήν και έναν θεμελιώδη κώδικα συνεννόησης, πάμε χαμένοι για τα καλά.
Η κοινή λογική είναι το πρώτο θύμα του ολοκληρωτισμού και της τυραννίας. Αλίμονο στη χώρα που αρχίζει να νομοθετεί ενάντια στο αυτονόητο, στο αυταπόδεικτο και στην κοινή λογική! Ο Αννίβας βρίσκεται προ των πυλών της!
Μην μπερδεύεστε με τα ιδεολογήματα, τα ψευτοδιλήμματα και τις πλαστές ετικέτες του προοδευτισμού και του συντηρητισμού, όπως τους επαναπροσδιορίζουν οι επίβουλοι. Μην σκέφτεστε με χρώματα (δεν είστε έντομα!). Είστε άνθρωποι και πολίτες περήφανοι και λογικοί. Στο απλό βρίσκεται η αλήθεια. Και είναι μάλλον απλό το ερώτημα: «πετάει ο γάιδαρος;».
Έστυψε το μυαλό του ο Σωκράτης – ο μεγαλύτερος φιλόσοφος όλων των εποχών. Και πού κατέληξε; Τι αποφάσισε ότι ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που έπρεπε να διδάξει στους συμπολίτες του; Σε τι διάλεξε να επικεντρωθεί και τι θεώρησε σημαντικότερο ως απαρχή της προόδου σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο; Στο δελφικό ρητό «γνώθι σαυτόν». Γνώρισε δηλαδή τον εαυτό σου, μας είπε, και επέμεινε σε αυτήν την αιώνια παρακαταθήκη ανθρώπινης σοφίας και ατομικής ελευθερίας. Αυτή είναι μια αρχή που υπηρετεί την αλήθεια που σώζει. Μια αρχή που οδηγεί στην αυθεντική ταπείνωση, η οποία γεννά την αρετή.
Αν λοιπόν υπήρχε ο απόλυτος ιδεολογικός αντίπαλος του Σωκράτη (ας πούμε ο… Αλεξικράτης) που ήθελε να αντικρούσει και να καταστρέψει την αιώνια παρακαταθήκη του μεγάλου φιλοσόφου, τι θα έπρεπε να κάνει; Νομίζω πως η καλύτερη τακτική θα ήταν να λέει: τι θα πει γνώρισε τον εαυτό σου και παραμύθια… Δεν χρειάζεται να τον γνωρίσεις. Αυτοπροσδιορίσου όπως νομίζεις, χωρίς όρια. Το «γνώθι σαυτόν» είναι μια φυλακή, ένας συντηρητικός και γκρίζος περιορισμός που σε εγκλωβίζει. Έλα στον πολύχρωμο και προοδευτικό κόσμο του ανεδαφικού αυτοπροσδιορισμού.
Ας πιαστούμε όλοι αγκαλιά τραγουδώντας το «Imagine» του Τζον Λένον… Πετάει ο γάιδαρος; Φυσικά… Νά!… Βλέπω ήδη έναν γαλάζιο γάιδαρο με κίτρινες βούλες στον ουρανό.
(Αλεξικράτης προς Πεισίστρατο. Διεύθυνση: Βασιλέως Ξέρξη 17. Εμπιστευτικό. Αγαπητέ μου Πεισίστρατε, στόχος επετεύχθη. Ο αγρός με τα άνθη έτοιμος για θερισμό. Επιβολή τυραννίας αναμένεται ανεμπόδιστη. Αναμένω εντολές για τα περαιτέρω.)
Ο αυτοπροσδιορισμός από τη φύση του ασκείται ανεμπόδιστα στις μοντέρνες κοινωνίες, όπως είναι κι η δικιά μας. Στις ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να αντιμετωπίζεται χωρίς κατάκριση, προκαταλήψεις, διακρίσεις, διωγμούς κι εμπαιγμούς. Εάν ο αυτοπροσδιορισμός έχει αρνητικό πρόσημο, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι θα πρέπει να υποδεικνύουν το λάθος. Εάν αυτοπροσδιοριστώ, για παράδειγμα, ως καπνιστής, δεν θα ήθελα να με προπηλακίσουν στο δρόμο φωνάζοντας και βρίζοντάς με («ουστ ρε παλιοκαπνιστή απ’ εδώ» και τα παρόμοια…). Από την άλλη, αν κάποιος μου πει πως κάνω λάθος που καπνίζω, θα το δεχτώ γιατί ξέρω πως έχει δίκιο (αλλά τι να κάνω… καταραμένο πάθος!). Στα σίγουρα πάντως δεν θα απαιτήσω να με χειροκροτούν κιόλας και να με παραδέχονται όλοι και να μου λένε και μπράβο που καπνίζω… Έχω κι ένα κάποιο «γνώθι σαυτόν»…
Στις σχέσεις του πολίτη με την πολιτεία, βέβαια, όπως και στις διεθνείς σχέσεις, τα πράγματα διαφέρουν… Εκεί ο αυτοπροδιορισμός πρέπει να έχει σαφή όρια που προσδιορίζονται από την επιστήμη, την πραγματικότητα και την αλήθεια. Εάν αυτοπροσδιορίζομαι ως Ναπολέοντας, η πολιτεία δεν είναι σωστό να το επικυρώσει. Κι αν είμαι Σκοπιανός κι επιμένω πως είμαι απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η διεθνής κοινότητα πρέπει να με βάλει στη θέση μου.