Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την αναγνώριση ή μη του σωματείου των μουσουλμάνων Ξάνθης με την ονομασία «Τουρκική Ένωση Ξάνθης», το πρώτο πράγμα που έρχεται στο νου μας είναι πως η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης αποτελείται από άτομα διαφορετικής καταγωγής και γλώσσας: Πομάκοι, Ρομά, αλεβίτες, τουρκόφωνοι.
Εφόσον είναι πολίτες του ελληνικού κράτους χρήζουν ίσης μεταχείρισης και πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα στη δημόσια εκπαίδευση και στους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς.
Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι αισθάνονται Έλληνες πολίτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: νομιμοφροσύνη, κοινό όραμα για έξοδο από την οικονομική και πολιτιστική κρίση, ψυχικό δεσμό με τους Έλληνες χριστιανούς συμπολίτες και διάθεση για κοινή πορεία.
Με τη Συνθήκη της Λοζάνης το 1923 εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή πληθυσμών οι μουσουλμάνοι της Θράκης και οι χριστιανοί της Κωνσταντινούπολης. Δυστυχώς, όμως, οι χριστιανοί Έλληνες της Πόλης εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους με τη βία κατά το πογκρόμ των Σεπτεμβριανών το 1955! Τώρα οι Ρωμιοί και οι λεγόμενοι Νεοπολίτες αριθμούν περί τα 3.500 άτομα.
Πότε όμως και πού διαμορφώθηκε η ελληνική εθνική συνείδηση των Ρωμιών του Βυζαντίου;
Οι σημερινοί Νεοέλληνες κατάγονται ιδεολογικά από την εθνική πολιτική που ασκούσαν ήδη από το 1204 οι ανεξάρτητες κυβερνήσεις του Πόντου, της Μ. Ασίας, της Κύπρου, της ενιαίας Ηπείρου κτλ. Δηλαδή από τις σημερινές περιοχές της σύγχρονης Τουρκίας που ιστορικά και θρησκευτικά ανήκαν στον ελληνισμό και τον Χριστιανισμό.
Το έτος 1204 έγινε η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους Σταυροφόρους (4η Σταυροφορία), και μέσα από τα ερείπια ξεπήδησαν τέσσερα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη-συνεχιστές του βυζαντινού και ελληνικού έθνους: Η αυτοκρατορία της Νίκαιας στη Μ. Ασία, η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας των Μεγάλων Κομνηνών στον Πόντο, το Δεσποτάτο της Ηπείρου και το Δεσποτάτο του Μυστρά-Μορέως στην Πελοπόννησο. Συγχρόνως, η στροφή στη μελέτη της αρχαιοελληνικής παιδείας με εκπρόσωπο τον Γεώργιο Γεμιστό Πλήθωνα σε συνδυασμό με τη βυζαντινή-ορθόδοξη παράδοση αναζωπύρωσαν την κοινή ελληνική εθνική συνείδηση. Οι Παλαιολόγοι της Νίκαιας ανακατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1261 και τερμάτισαν τη δεινή λατινοκρατία.
Στη Νίκαια ο βασιλιάς Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρις «εκκλησιάζει τα λαώδη συστήματα», δηλαδή καλεί σε κοινές συνελεύσεις άρχοντες και λαό.
Ονομάζει το βασίλειο «Ελληνικόν» και Ελλάδα με επικράτεια τη Β. και Ν. Ήπειρο, τη Μακεδονία, τη Θράκη και τη Ρωμυλία μετά τη μάχη της Πελαγονίας (1259). Απεικονίζεται σε παράσταση Δικέφαλου Αετού που σημαίνει προβολή των διεκδικήσεων του βασιλείου Νίκαιας-Βυζαντίου σε Ευρώπη και Ασία. Είναι το σύμβολο της Μεγάλης Ιδέας.
Ο διάδοχός του, Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης (1222 -1254), διεξάγει πολυμέτωπο αγώνα εναντίον Φράγκων, Τούρκων και Βουλγάρων. Η ελληνική συνείδηση του Βατάτζη φαίνεται στην επιστολή του (1237) προς τον πάπα Γρηγόριο Θ΄, όπου αναφέρει το Γένος των Ελλήνων και ότι ο ίδιος αποτελεί συνέχεια της γενιάς των Ελλήνων και Ρωμαίων βασιλέων.
Ο Βατάτζης τιμάται ως άγιος από την Ορθόδοξη εκκλησία.
Στο Χρονικόν του Μορέως, Γασμούλου (δηλ. τέκνου Φράγκου και Ελληνίδας) συγγραφέως, αναφέρεται για το όνομα Έλλην: «διαβάντα γαρ χρόνοι πολλοί αυτοί οι Ρωμαίοι, Έλληνες είχαν το όνομα ούτω τους ωνομάζαν, πολλά ήσαν αλαζονικοί, ακόμη το κρατούσιν».
Ας θυμηθούμε τις πρόσφατες μετατροπές, από την τουρκική κυβέρνηση, των περικαλλών βυζαντινών ναών Αγίας Σοφίας στη Νίκαια της Βιθυνίας και Αγίας Σοφίας στην Τραπεζούντα σε τζαμιά, ενώ ήταν μέχρι το 2011 και το 2013, αντίστοιχα, μουσεία. Αυτοί οι ορθόδοξοι ναοί έχουν μεγάλη σημασία για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς όλου του κόσμου! Μάλιστα στην Αγία Σοφία της Νίκαιας είχε γίνει η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος από τον Μέγα Κωνσταντίνο το έτος 325. Εκεί διεξήχθη και η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος που έβαλε τέλος στην Εικονομαχία με την απόφαση αναστήλωσης των ιερών εικόνων!…