Για ακόμη μια φορά εμφανίζονται επί ελληνικού εδάφους οι γνωστές απόψεις της τουρκόφωνης εφημερίδας Birlik, η οποία συνεχίζει να αποκαλεί τη Γενοκτονία «δήθεν». Μια Γενοκτονία η οποία παρότι έχει τεκμηριωθεί, παρότι υφίστανται νόμοι αναγνώρισης από τη Βουλή των Ελλήνων και άλλα εθνικά και ομοσπονδιακά κοινοβούλια και παρ’ όλα τα σχετικά νομικά κείμενα περί τιμωρίας των αρνητών, συνεχίζει να αμφισβητείται. Απόψεις που αρνούνται και αμφισβητούν το μαζικό έγκλημα και σχετίζονται με το αναμενόμενο χρέος από τους διασωθέντες, δηλαδή με τα μνημεία, τις εκδηλώσεις, τη δράση μας και καθετί που αναδεικνύει την υπόθεση της Γενοκτονίας ζητώντας την αναγνώριση από το θύτη Τουρκία.
Το νέο δημοσίευμα της «Birlik» είναι το ακόλουθο, αναμένοντας βεβαίως τις αντιδράσεις και ειδικότερα σε ό,τι έχει σχέση με την εφαρμογή του σχετικού νόμου περί άρνησης της Γενοκτονίας:
«O λαός δεν νοιάζεται για τη δήθεν γενοκτονία, το κράτος την θυμίζει»
Στην Ελλάδα, την ώρα που ο κόσμος ασχολείται συνεχώς με το πώς θα τα βγάλει πέρα και με τη σκέψη «τι θα κάνω αύριο», η κρατική πρακτική της δήθεν «Γενοκτονίας» συνεχίζεται κανονικά. Στην Ελλάδα, μετά από τη δήθεν «Γενοκτονία των Ποντίων», πλέον υποστηρίζεται πως και οι Ρωμιοί που μετανάστευσαν από την Ανατολία στην Ελλάδα με την ανταλλαγή των πληθυσμών, δήθεν υπέστησαν και αυτοί γενοκτονία.
Με αυτή την αφορμή οργανώθηκαν τελετές σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Παρατηρήθηκε όμως πως σε αυτές τις τελετές μικρό ήταν το ενδιαφέρον που έδειξε ο λαός. Στην Κομοτηνή, στην τελετή μνήμης για τη δήθεν γενοκτονία που οργανώθηκε από τον Σύλλογο Καππαδοκών και Μικρασιατών στο μνημείο με το σπαθί, υπήρξε απογοήτευση. Πέρα από τους στρατιώτες, λίγους αξιωματικούς και τον πρόεδρο Χαράλαμπο Φαρασόπουλο και μέλη του ΔΣ του συλλόγου, φάνηκε πως η συμμετοχή υπήρξε μικρή.
Ο πρόεδρος Φαρασόπουλος μετά την τελετή ρωτήθηκε από τον διευθυντή σύνταξης της Birlik Ιλχάν Ταχσίν: «Αυτά δεν συνέβησαν στο πλαίσιο της Ανταλλαγής; Ο όρος Γενοκτονία δεν είναι βαρύς;». Εκείνος απάντησε: «Πολύ βαρύς. Το μεγαλύτερο τμήμα της γενοκτονίας που υπέστησαν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία συνέβη το 1922, αλλά ένα μεγάλο τμήμα της όπως ξέρετε κι εσείς άρχισε από την πτώση της Κωνσταντινούπολης και συνεχίστηκε με προγραμματισμό από την τουρκική κυβέρνηση μέχρι εκείνη τη μέρα».