Ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης. Ό,τι αφορά τη φύση, αφορά και τον ίδιο. Όπως υπάρχουν στη φύση στοιχεία που δεν ενώνονται, το ίδιο συμβαίνει και με εκείνους που τα θέλω τους είναι διαφορετικά. Όλοι δεν κάνουν με όλους. Ιδίως όταν δεν το επιτρέπουν οι χαρακτήρες τους. Η ένωση ανθρώπων ή ομάδων μεταξύ τους προϋποθέτει κοινά ενδιαφέροντα και ιδανικά. Θέλει ανθρώπους με ίδιες ηθικές, κοινωνικές και ιδεολογικές αρχές. Ποτέ δεν θα συμπορευόμουν με έναν ακραίο ή με έναν αρχομανή, που στόχο του έχει να ξεχωρίσει ο ίδιος μέσα από την ένωση.
Η λέξη αξία, παραγόμενη από τον Μέλλοντα «άξω» του ρήματος άγω, σημαίνει οδηγώ με συγκεκριμένη πνευματική και κοινωνική κατεύθυνση. Την ίδια αξία πρεσβεύει η παιδεία, η δημοσιογραφία και η δημοκρατία, που στόχος τους είναι το δημόσιο όφελος.
Επανέρχομαι στην πολυβασανισμένη λέξη «ένωση» που όλο και πιο πολύ ακούγεται στον ποντιακό χώρο. Αρχικά πρέπει να δω τα στοιχεία εκείνα που την κάνουν εφικτή. Να εντοπίσω τα προαπαιτούμενά της. Να βρω το σημείο στο οποίο συγκλίνουν οι διαφορετικές απόψεις.
«Τη θεωρία την προβάλλουν οι θεωρητικοί, ενώ την πράξη οι αγροίκοι», διάβασα κάπου πρόσφατα. Το ίδιο περίπου λέει και η ποντιακή παροιμία «Ο αχουλούς ους να νουνίζ’ ατο, ο παλαλόν ευτάει ατ’ και πάει».
Προτάσεις υπάρχουν πολλές, και η καλύτερη για τον καθένα μας είναι η δική του. Το πρώτο απ’ όλα είναι, όταν μιλάμε για ένωση να μιλάμε με λέξεις ενωτικές και με διάθεση συνεργασίας. Το δεύτερο είναι να αντιμετωπίζουμε με σεβασμό τον πάσα ένα που υπηρέτησε το χώρο μας από οποιαδήποτε θέση με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του. Με τα σωστά και τα λάθη του. Πώς αλλιώς θα αναπτύξουμε γόνιμο διάλογο, όταν αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλον απορριπτικά, επικριτικά και καχύποπτα; Η αναγνώριση αξιών είναι στοιχείο πολιτισμού.
Η λέξη σέβας υπάρχει στην ποντιακή όσο και στην αρχαία ελληνική και είναι σημαντική. Πόσοι όμως τη χρησιμοποιούν σωστά στη συμπεριφορά τους; Την κριτική την ασκεί καλύτερα εκείνος που έχει να επιδείξει δράση. Μέτρο του καθενός είναι το έργο του. Δεν μπορεί κανείς να ζητά σεβασμό από εκείνον που δεν έχει αυτοσεβασμό.
Γενικά, η κάθε ένωση είναι δύσκολη, αν προσέξουμε σε όλους τους συνδικαλιστικούς χώρους. Ακόμη κι αυτός της δικαιοσύνης, είναι κομματικά χωρισμένος. Ό,τι όμως κομματικοποιείται, κομματιάζεται κιόλας.
O ποντιακός χώρος, όσον αφορά το θέμα της Γενοκτονίας, είναι στη βάση του ενωμένος. Εκείνο που λείπει είναι η ενιαία εκπροσώπηση. Και τούτο γιατί κυριαρχούν οι ατομικοί εγωισμοί. Σχηματικά θα τον παρομοίαζα με ένα τρίγωνο, στη βάση του οποίου χωρούν οι πολλοί αλλά στην κορυφή του ένας. Ο δεύτερος επίδοξος αρχηγός κάνει δικό του τρίγωνο. «Δύο αηδόνια στο ίδιο κλαδί δεν κάθονται», λέει μια τουρκική παροιμία.
Σήμερα για τον οργανωμένο ποντιακό ελληνισμό, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, ισχύει η λαϊκή ρήση «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες». Γι’ αυτό πολλοί αξιόλογοι που θα μπορούσαν να προσφέρουν, απέχουν. Αλλά και κάποιοι που δόθηκαν στο ποντιακό, έζησαν τη χλεύη πολλών.
Τα πτυχία δεν παρέχουν δυστυχώς παιδεία. Άλλο ο εγγράμματος κι άλλο ο μορφωμένος. Μορφωμένος μπορεί να είναι κι εκείνος που έχει διαβάσει το βιβλίο της ζωής κι ας μην είναι σπουδαγμένος. Όσο μικρότερο είναι το «είναι» του ανθρώπου τόσο μεγαλύτερο μπορεί να γίνει το «θεαθήναι» του.
Δεν είναι υπερβολή αν πω ότι οι σύλλογοι και οι ομοσπονδίες μας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο δεν είναι επαρκώς εκπροσωπημένες, αφού απέχουν από αυτές οι προσωπικότητες που θα μπορούσαν να προσθέσουν κύρος και να παρουσιάσουν περισσότερο έργο. Στόχος μας είναι η ένωση, αλλά μέχρι να φθάσουμε ως εκεί, ο καθένας μας ας κάνει για τον Πόντο ό,τι καλύτερο μπορεί, από το δικό του μετερίζι. Τον κόσμο μας τον φτιάχνουμε με τη σκέψη μας. Κι είναι αυτή που, πρώτα από όλα, πρέπει να αλλάξουμε.