Αυτό που βασανίζει και σκοτώνει σε τούτη τη χώρα δεν είναι το ζεστό μήτε το κρύο, αλλά το χλιαρό. Δεν είναι τα μέτρα ούτε τ’ αντίμετρα, αλλά τα ημίμετρα. Δεν είναι το ακραίο και το ξεκάθαρο αλλά το μέτριο, το θολό και το κρυμμένο. Χίλιες φορές καλύτερα να ήμασταν στα φανερά μια κανονική ζούγκλα. Θα το έπαιρνε απόφαση ο καθένας να το παλέψει με ό,τι έχει και μπορεί. Άλλος θα κρυβότανε και θα κουλουριαζόταν σαν το φίδι, άλλος θα προέτεινε τ’ αγκάθια του σαν το σκαντζόχοιρο κι άλλος θα βρυχιόταν και θα έσειε την χαίτη του σαν το λιοντάρι.
Αλλά εμείς εδώ δεν είμαστε έτσι. Η ζούγκλα μας έχει ένα κάποιο περιτύλιγμα. Τόσο-όσο, για να υπάρχει ένα φαίνεσθαι μιας χώρας κάπως κανονικής.
Όπως είναι μερικά σκηνικά ψεύτικων κτηρίων για το θέατρο και τις ταινίες: Μια πρόσοψη από ξύλινο πρόπλασμα φτιαγμένο όμορφα και μπογιατισμένο ωραία, αλλά από πίσω το τίποτα. Μόνο μαδέρια κι αντιστηρίγματα για να το συγκρατούν. Μια χαρά είναι για το θέατρο, αλλά δεν είναι για να κατοικήσει κανείς σε αυτό… έτσι δεν είναι;
Αλίμονο, όταν το περιτύλιγμα σηκώνεται. Όταν το πρόπλασμα κι οι μάσκες πέφτουν! «Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, ότι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν δε γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας». Έχουμε κάνει διατριβή πάνω στο φαρισαϊσμό, στη σιχαμερή υποκρισία. Ο αυστηρός έλεγχος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και του πρώτου μάρτυρα της Εκκλησίας Του, του Αγίου Πρωτομάρτυρα Στέφανου, στους γραμματείς και τους φαρισαίους, αυτός είναι που μας πρέπει κι εμάς.
Στα εξωτερικά σχήματα φαίνεται ότι υπάρχει κάποιος καθωσπρεπισμός και μια κάποια δικαιοσύνη. Αλλά από μέσα; Ξεχειλίζει η αδικία κι η παρανομία! Φίδια… της οχιάς γεννήματα!
Πώς θα ξεφύγετε από τη δίκαιη και τρομερή καταδίκη που σας περιμένει; «Ιδού εγώ αποστέλλω προς υμάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς, και εξ αυτών αποκτενείτε και σταυρώσετε, και εξ αυτών μαστιγώσετε εν ταις συναγωγαίς υμών και διώξετε από πόλεως εις πόλιν» λέει ο Χριστός. Και για την Ελλάδα του σήμερα το λέει! Που συνεχίζει να επιδίδεται σε μια ανθρωποφαγία των καλύτερων τέκνων της άνευ προηγουμένου. Ποιος δίκαιος, ποιος έντιμος, ποιος ικανός είναι που δεν διώκεται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο; Ποιος είναι που αν πάει να κάνει κάτι καλό και νοικοκυρεμένο δεν βρίσκει τον μπελά του; Ποιος είναι αυτός που αντιστέκεται στην ανομία, στη βολή, στο ραχάτι, στην αναξιοκρατία, στον παράνομο πλουτισμό και δεν κυνηγιέται αλύπητα;
Για μια παρανυχίδα συμφέροντος, όλοι (μεγάλοι και μικροί σε δύναμη και θέση) είστε έτοιμοι να δαγκάσετε τον διπλανό σας στο λαιμό! Όχι για τίποτε περισσότερο… όχι… για μια παρανυχίδα. Τέτοια δαιμονόπληκτα τέρατα! Τέτοια μιάσματα! «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδία και τοις ωσίν, υμείς αεί τω Πνεύματι τω Αγίω αντιπίπτετε».
«Της κοπριάς τ’ άνθος», που λέει κι ο Μακρυγιάννης.
Ας το παραδεχτούμε, όμως, τουλάχιστον. Ας πούμε πως εδώ είναι ζούγκλα και ισχύει ο νόμος του ισχυρού. Ας το παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Για να κανονίσουμε όλοι την πορεία μας. Άλλος να λουφάξει μέσα στη σπηλιά του, άλλος να ανέβει να κρυφτεί πάνω στο δέντρο μαζί με τις μαϊμούδες κι άλλος να πηγαίνει πίσω από τον ελέφαντα, για να κρύβεται και να τσιμπολογάει τους άπεπτους σπόρους από την κοπριά του.
Ας είμαστε ζούγκλα! Τουλάχιστον θα είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και με τους άλλους. Δε θα είμαστε υποκριτές – κάτι είναι κι αυτό… Εδώ ο ένας υπάλληλος μπορεί να ελέγχεται γιατί άργησε πέντε λεπτά κι ο άλλος στο δίπλα γραφείο να μην έχει πατήσει το πόδι του στην υπηρεσία ποτέ και να μην τρέχει τίποτα. Ο ένας γιατρός να διώκεται γιατί έβαλε ανάποδα την άσπρη την ποδιά του (την φόρεσε για ζουρλομανδύα μοναχός του ο άνθρωπος, με αυτά που έβλεπε) κι ο άλλος να στέλνει τον κόσμο αδιάβαστο (αφού πρώτα τους παίρνει τα φακελάκια) κι όλα καλά.
Ο ένας πολίτης να δικάζεται γιατί χρωστάει εκατό ευρώ κι ο άλλος να παίρνει το χρυσό παράσημο γιατί έκλεψε τα εκατομμύρια∙ κι άντε βρες τα τώρα εκεί που τα ’χει κρυμμένα.
Όλα είναι πιθανά να τα δει κανείς στη ζούγκλα. Όλα τα έχει ο μπαχτσές! Το παζλ των κανόνων του ελληνικού κράτους έχει εκατομμύρια κομμάτια. Διάλεξε και φτιάξε τη δική σου εικόνα, όπως τη θέλεις κι όπως σε βολεύει – όχι όπως πρέπει. Αλλά πείτε το μας επίσημα να το ξέρουμε. Ώστε άλλος που πείνασε να κάτσει να παραμονέψει το ελαφάκι για να του χυμήξει, όταν το καημένο πάει να πιει νερό· άλλος να βγαίνει μόνο τη νύχτα σαν τη νυχτερίδα, για να καταπίνει αμάσητες τις νυχτοπεταλούδες κι άλλα πετούμενα ζωύφια· κι άλλος να ανοίξει τα φτερά του σαν τον αετό και να πετάξει μακριά. Πολύ μακριά… Όσο πιο μακριά, τόσο καλύτερα.
Εμπρός λοιπόν επίσημα χείλη! Παραδεχτείτε το… Όχι άλλη υποκρισία! «Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος».