Τις προάλλες, ένα συνηθισμένο απόγεμα, χάζευα στο διαδίκτυο για να χαλαρώσω από την εργασία μου. Το σερφάρισμα με οδηγούσε στα κλασικά θα λέγαμε θέματα σχετικά με τη δύσκολη κατάσταση, το survivor και τα λοιπά… Όταν στο pontos-news.gr έπεσαν τα μάτια μου πάνω σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά και ιδιαίτερο θέμα. Ένα βίντεο με ένα μικρό αγοράκι να κρατάει μια κεμεντζέ, και τον χαρακτηριστικό τίτλο «Πιτσιρικάς τραγουδάει ποντιακά και τρελαίνει το διαδίκτυο».
Ε λοιπόν δεν ήθελα πολύ, καθώς το μικρόβιο του παιδαγωγού είναι ύπουλο… Πάτησα πάνω στο link και τα συναισθήματα ξεχύθηκαν.
Ένα χαριτωμένο μελαχρινό «ποντιάκι», ο Γιαννάκης, κάθεται στην παιδική του καρεκλίτσα και μας χαμογελά δηλώνοντας όλο καμάρι ότι θα μας παίξει και θα τραγουδήσει «Ντο να φτάω την παράν»! Απίστευτος ο μικρούλης, κινεί το δοξάρι στη λύρα και παράγει ο ίδιος του τη μουσική, το σκοπό θα λέγαμε του τραγουδιού από τα χείλη, με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο. Συνεχίζει τραγουδώντας στην ποντιακή διάλεκτο το τραγούδι, και η λαχτάρα, το πάθος και η χαρά να πει το ποντιακό άσμα είναι ζωγραφισμένη στα αθώα παιδικά ματάκια. Τελειώνει δε τη μικρή αυτή παράσταση με έναν επιτονισμό στη φωνή. Σεμνότητα αλλά και θάρρος συναντιούνται στο αθώο αυτό προσωπάκι.
Με αφορμή, επομένως, αυτό το ολιγόλεπτο βιντεάκι, αποφάσισα να γράψω τις σκέψεις μου.
Πρώτα από όλα είναι μεγάλο πράγμα τα μικρά παιδιά να γαλουχούνται με την παράδοση όποια και αν είναι η καταγωγή τους, από όποιο μέρος της Ελλάδας μας κατάγονται. Η παράδοση εμπεριέχει γνήσια την ελληνική ψυχή, τους πόθους και τις αξίες, την τιμή και το ήθος μας! Και αν τώρα στην πλειοψηφία τα έχουμε χάσει, ο μικρός Γιαννάκης και η οικογένειά του μας διδάσκουν πώς να τα ξαναβρούμε…
Αφήστε τα μικρά ελληνόπουλα να μάθουν, να αγαπήσουν και να εκτιμήσουν την παράδοση. Και αυτό πρέπει να το κάνουν πρώτα οι γονείς, όσο και να παλεύουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί (όσοι παλεύουμε για αυτές τις αξίες –αν το κάνουμε σωστά–, η Παναγία να μας φωτίζει). Εσείς είστε τα πρότυπα, εσείς πλάθετε και ανατρέφετε τα παιδιά.
Καλή και η τεχνολογία, καλά και τα υλικά αγαθά και η τηλεόραση, όμως αυτά τα μικρά παιδιά είναι το μέλλον του τόπου μας. Όσο δεν ξεχάσουν τον ελληνισμό τόσο πιο πολλές είναι οι ελπίδες μας.
Ένας μικρός Γιαννάκης μας συγκινεί, αλλά και μας αφυπνίζει! Ε, Έλληνες, κουτοί, ξυπνάτε! Τα ελληνόπουλα δεν θέλουμε μόνο αυτό που μας πασάρει η σύγχρονη περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Εδώ είμαστε και ελληνόπουλα που θέλουμε την παράδοση και που την έχουμε ψηλά!
Δεν είναι φανατισμός, όπως θα ισχυριστούν πολλοί κακοπροαίρετοι, είναι μια ποιοτική διαπαιδαγώγηση, μια προσφορά στην πατρίδα που πρέπει να κάνουμε εκπαιδευτικοί και γονείς από κοινού για να μην χαθεί η φλόγα, το ελληνικό φιλότιμο που με τόση γλαφυρότητα αναδεικνύουν τα παραδοσιακά μας τραγούδια από κάθε γωνιά του ελληνισμού.
Και τι πιο όμορφο πράγμα να τονίζονται τα διδάγματα της παράδοσής μας από μια αγνή ψυχούλα, όπως είναι αυτό το μικρό αγοράκι στο βίντεο. Ένα μικρό παιδί, τόσο μεγάλο όμως το μήνυμα. «Αφήστε τα παιδιά να έρθουν κοντά μου» είχε πει ο Κύριος, «γιατί σε αυτά ανήκει η βασιλεία των Ουρανών». Κι εγώ κάποτε είχα ακούσει από τον μακαριστό γέροντα Θεόφιλο, που έδινε την ψυχή του για τα μικρά παιδιά, ότι αυτά είναι η ζωγραφιά του Παραδείσου. Σε αυτά στηρίζεται το μέλλον. Αλήθεια η πίστη μας!
Αυτά τα αγνά ματάκια που μας κοιτούν και τραγουδούν «Ντο να φτάω την παράν, εγώ έχω την χαράν», μας δίνουν τη μεγαλύτερη αξία που διακατείχε τη ζωή των Ποντίων προγόνων μας. Πιο συγκεκριμένα, είχαν σπίτια, εμπόριο και χρήματα στις πατρίδες τους, μπορούσαν να αφομοιωθούν, να αλλαξοπιστήσουν για την παράν, όμως γενοκτονήθηκαν. Έχασαν τα πάντα, ξεριζώθηκαν, είδαν πείνα, πολέμους, ξενιτιά. Όμως και πάλι «Ντο να φτάω την παράν; Εγώ έχω την χαράν!».
Και η χαρά αυτή είναι η εσωτερική χαρά, η χαρά της ελευθερίας της αδούλωτης ψυχής, που μπορεί και κρατά δυνατές τις γενιές των Ποντίων, ως και την πιο μεταγενέστερη! Αδούλωτη η ελληνική ψυχή, ανίκητο το ποντιακό πνεύμα!
Ο Γιαννάκης μας είναι η απόδειξη, η ελπίδα ότι ο Πόντος και ο ελληνισμός ολόκληρος δεν θα πεθάνει ποτέ γιατί δεν στηρίζεται στην παράν, που κάποτε τελειώνει! Ο Πόντος ζει στις νεανικές καρδιές μας γιατί στον ουρανό ζουν αιώνια οι ψυχές των παππούδων και των γιαγιάδων μας που μας μετέφεραν άσβεστη τη φλόγα του!
Ας μην χάνουμε την πίστη μας όσο έχουμε παιδιά και νέους που ξέρουν ποιοι είμαστε και πού πρέπει να φτάσουμε!
Μπράβο και πάλι στο μικρό αγοράκι!
Μαρία Προκοπίδου
Εκπαιδευτικός, συγγραφέας του βιβλίου Η Άτρα του Πόντου, εκδ. Ινφογνώμων, 2014.
