Φίλοι, σας χαιρετίζω όλους, από τη φυλακή όπου είμαι έγκλειστος από τις 24 Απριλίου. Το διάστημα αυτό με απασχολεί ένα σοβαρό ερώτημα, εάν δηλαδή είναι πιο δύσκολο να είναι κανείς στη φυλακή ή εκτός φυλακής.
Σκέφτομαι ότι περνάμε μια περίοδο που όταν είσαι έξω ισοδυναμεί με το να είσαι φυλακισμένος και το αντίστροφο.
Φίλοι, περνάμε μια περίοδο που οι αντιδράσεις μας δεν υπολογίζονται από κάνεναν. Την ώρα που γράφω αυτό το γράμμα, δυο φίλοι εργαζόμενοι στο δημόσιο, οι Γκιουλμέν και Όζακτσα, βρίσκονται στην 111η ημέρα της απεργίας πείνας. Το μόνο που θέλουν είναι να επιστρέψουν στη δουλειά τους, από την οποία τους πέταξαν αδίκως αναιτίως. Αν και κινδυνεύει η ζωή τους, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει επαρκής αντίδραση από την κοινωνία, η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεπεράσει το πρόβλημα με δηλώσεις δια στόματος υπουργού Δικαιοσύνης του τύπου «η οικογένειά τους δεν δέχεται τη βοήθεια που τους δίνουμε».
(Φωτ.: Facebook / Meral Geylani)
Φίλοι, υψώστε τη φωνή σας και δυναμώστε τις αντιδράσεις σας γι’ αυτά τα δύο άτομα, που βρίσκονται ένα βήμα πριν από το θάνατο, απλά και μόνο επειδή απαιτούν «δίκαιο και δικαιοσύνη». Μην κλείνετε τα αυτιά σας σ’ αυτή την έκκληση. Εγώ, από τη θέση που βρίσκομαι, χαιρετίζω για άλλη μια φορά τον αγώνα που δίνουν ο Γκιουλμέν και ο όζακτσα, για «δίκαιο και δικαιοσύνη», με κίνδυνο της ζωής τους.
Φίλοι, μια από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κανείς, όταν βρίσκεται στη φυλακή, είναι το ότι είναι απλός παρατηρητής σε όσα γίνονται έξω και δεν μπορεί να αντιδράσει.
Χρόνια τώρα, με την αγαπημένη μου Μεράλ Γκεϊλάνι, κάνουμε μαζί έναν αγώνα για απόδοση Δικαιοσύνης στο έγκλημα του Ρομπόσκι. Επί τέσσερα χρόνια δώσαμε αυτόν τον αγώνα, με τις οικογένειες των θυμάτων και το λαό του Ρομπόσκι, για απόδοση δικαιοσύνης. Τώρα γι’ αυτό βρίσκομαι στη φυλακή. Όπως λέει και ένας φίλος μου, το να βρίσκομαι στη φυλακή επειδή αγωνίζομαι και διεκδικώ το δίκαιο και το σωστό, είναι για μένα η μεγαλύτερη τιμή. Άλλωστε, γι’ αυτό δεν παραπονιέμαι και δεν θα παραπονεθώ ακόμα κι αν μπω χίλιες φορές φυλακή.
Ο Γιάννης-Βασίλης Γιαϊλαλί με την σύζυγό του Μεράλ Γκεϊλάνι και φίλους (φωτ.: Facebook / Meral Geylani)
Όταν όμως διαβάζω από τις εφημερίδες ότι έχουν στραφεί εναντίον των οικογενειών, επειδή διεδικούν την απόδοση δικαιοσύνης για τους δικούς τους που σκοτώθηκαν στο Ρομπόσκι, στενοχωριέμαι επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτούς από τη φυλακή. Παρ’ όλα αυτά, μέσα από το κελί μου χαιρετίζω τον αγώνα που κάνουν οι οικογένειές μας, χωρίς να λυγίζουν, για την απόδοση δικαιοσύνης. Θα επαναλάβω κάτι που έχω πει πολλές φορές. Είμαι σίγουρος ότι θα έλθει εκείνη η μέρα, που θα καθίσουν στο σκαμνί και θα λογοδοτησουν εκείνοι που προκάλεσαν αυτόν τον πόνο στις μανάδες του Ρομπόσκι. Θα λογοδοτήσουν.
Το μόνο πράγμα που με καθησυχάζει στο κελί μου, είναι η πίστη ότι θα έλθει εκείνη η ημέρα που θα αποδοθεί δικαιοσύνη.
Φίλοι, ελπίζω, εάν δεν πάει κάτι στραβά, σύντομα να βρίσκομαι ανάμεσά σας. Και ο ανακριτής και ο εισαγγελέας του Ουλούντερε το ξέρουν ότι το κατηγορητήριο με βάση το οποίο τιμωρήθηκα, είναι κούφιο. Όμως θέλησαν να με τιμωρήσουν, επειδή διεθνοποιήσαμε τον αγώνα για απόδοση δικαιοσύνης στις οικογένειες του Ρομπόσκι. Αν δίναμε τον ιδιο αγώνα, για αδικίες που γίνονται σε άλλα μέρη του κόσμου, θα μας επιβράβευαν. Για παράδειγμα, αν μιλούσαμε για την Βοσνία, καταγγέλοντας τον εθνικισμό των Σέρβων, ή για την καταπίεση που ασκεί το κράτος του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων, τότε θα μας έδιναν συγχαρητήρια. Όμως, όλοι όσοι ζητούν ειρήνη και δημοκρατία σ’ αυτή τη χώρα, όσοι αγωνίζονται για «απόδοση δικαιοσύνης», στοχοποιούνται.
Φίλοι, βρισκόμαστε στο ίδιο καράβι και αν αρχίσει να βουλιάζει, θα υποστούμε όλοι τις συνέπειες. Μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία αυτής της χώρας, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε αυτήν την κατάσταση. Πρέπει να αφήσουμε στην άκρη εκείνα που μας χωρίζουν όλους εμάς που αγωνιζόμαστε για το δίκαιο, τη δικαιοσύνη, την ειρήνη, τη δημοκρατία, να βρούμε τον κοινό τόπο και να δώσουμε όλοι μαζί τον κοινό αγώνα. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αγωνιστούμε όλοι μαζί. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να αψηφίσουμε τα πάντα και να υψώσουμε κι άλλο τη φωνή μας.
Κλείνοντας την επιστολή μου, σας στέλνω σε όλους τους θερμούς μου χαιρετισμούς και σας αγκαλιάζω όλους.
Μείνετε φίλοι και αλληλέγγυοι ο ένας με τον άλλον.
Yannis V Yaylalı, από την κλειστή φυλακή υψηλής ασφαλείας του Ελαζίγκ, κελί C 5.
