Με έλκουν τα αδύνατα. Τα εύκολα μπορεί να σε παραπλανήσουν, να σε κάνουν να καταβάλεις δυνάμεις λιγότερες και από τις λίγες που χρειάζονται, και έτσι παγιδεύεσαι, οδηγείσαι σε αποτυχία. Ενώ τα αδύνατα σου λένε εξαρχής ότι είναι ακατόρθωτα, οπότε, όταν το καθήκον ή η ανάγκη είναι επιτακτική, αναγκάζεσαι να καταβάλλεις όλες τις δυνάμεις σου για να κάνεις τα αδύνατα δυνατά. Και αυτή η προσπάθεια μπορεί να πετύχει. Πάντως, ακόμη και η αποτυχία σού αφήνει μια αίσθηση επιτέλεσης του καθήκοντος, και αυτό είναι σοβαρό κέρδος.
Υπάρχουν όμως και κάποια αδύνατα πράγματα που είναι τόσο ανέφικτα, ώστε να είναι ασυγχώρητη ματαιοπονία το να επιχειρήσεις να τα αλλάξεις, να τα κάνεις δυνατά.
Για παράδειγμα, είναι αδύνατο να γίνω ο πρώτος κάτοικος στον πλανήτη Άρη. Μπορεί να δείχνω σα να προέρχομαι από… εκεί, να μην μπορώ να κατανοήσω ορισμένα πράγματα αυτού του κόσμου, αλλά πάντως για να γίνω ο πρώτος αστροναύτης στον Άρη, αδύνατο. Όντως όμως, φαίνεται ότι είμαι από άλλο κόσμο, διότι βλέπω αυτά που γίνονται στον κόσμο μας, ειδικότερα στον οργανωμένο ποντιακό χώρο, και μου είναι αδύνατο να τα κατανοήσω, να έχω έστω κάποια επαφή με αυτά, και αντιθέτως τα αντιμετωπίζω με μια αφέλεια, θαρρείς και κατέβηκα από τον Άρη και δεν ξέρω τι στην ουσία συμβαίνει.
Για παράδειγμα, στις 6/8/2017 συνέρχεται το Παγκόσμιο Συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού. Βλέπω το μέγεθος της τραγωδίας που πρόκειται να δούμε, τον απόλυτο διασυρμό που επίκειται με τη σύγκληση ενός συνεδρίου που θα είναι μια αυτοσύσκεψη, ένα «Συνέδριο» του φίλου που προ πολλού πρόδωσα, του Γιώργου Παρχαρίδη, με τον εαυτό του (αυτό θα είναι στην ουσία), τα βλέπω αυτά και δεν καταλαβαίνω τίποτε, δεν μπορώ να τα κατανοήσω, μου φαίνονται αδιανόητα, πώς είναι δυνατό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα, δεν έχω καμιά προσλαμβάνουσα, είμαι προφανέστατα από άλλο κόσμο, κατέβηκα από τον Άρη…
Το Συνέδριο πρέπει να γίνει, είναι καταστατικά αναπόφευκτο. Αλλά οι ομοσπονδίες του εξωτερικού δήλωσαν ότι δεν θα συμμετάσχουν. Είναι μια απόφασή τους που πάρθηκε από καιρό και διακηρύχθηκε παντού, με κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τόνους, ακόμη και ιταμούς. Είναι μια απόφαση αμετάκλητη. Λοιπόν, το να επιχειρείς κλήση του αμετάκλητου, επαναφορά στη συζήτηση μιας δεδομένης και επισημότατης, τελειωμένης απόφασης, είναι ανοησία διότι προσπαθείς τα αδύνατα, επιδιώκεις πράγματα τόσο ακατόρθωτα όσο το να γίνεις ο πρώτος κάτοικος του πλανήτη Άρη ενώ μετά βίας σέρνεις τα πόδια σου στη Γη.
Τι γίνεται όμως όταν σε έλκουν τα αδύνατα, όταν παθιάζεσαι με αυτά, όπως στην περίπτωση μου; Γίνεται το εξής: Κάθεσαι και γράφεις ένα άρθρο και το αναρτάς στο διαδίκτυο, εν γνώσει σου ότι θα πάει στο βρόντο, δεν θα έχει καμιά απήχηση.
Απλά δηλαδή βασανίζεις τον εαυτό σου… Είναι δυνατό, μετά τα όσα έχουν συμβεί, να προσέλθουν οι ομοσπονδίες στο Συνέδριο; Των αδυνάτων αδύνατο.
Και η χειρότερη μορφή αδυνάτων, είναι εκείνα που ενώ πράγματι είναι εντελώς ακατόρθωτα, φαίνονται όχι απλώς εφικτά αλλά κάτι περισσότερο, φαίνονται πανεύκολα. Δηλαδή λες, το να πείσω τους ανθρώπους των ομοσπονδιών να προσέλθουν στο Συνέδριο είναι πανεύκολο. Διότι είναι –υποθέτεις έστω ότι είναι– πατριώτες και σώφρονες άνθρωποι, λοιπόν είναι πανεύκολο να πεισθούν, αφού η δύναμη των επιχειρημάτων και των λόγων που επιβάλουν την παρουσία τους στο Συνέδριο είναι συντριπτική, συντρίβει εγωισμούς, πικρίες, πείσματα. Ας δούμε μερικούς από αυτούς τους λόγους.
Το 2019 είναι μπροστά μας. Τα 100 χρόνια από την αποβίβαση του Κεμάλ στη Σαμψούντα, στις 19 Μαΐου 1919, πρέπει να γίνουν πνευματικό και αγωνιστικό ορόσημο και φυσικά πρέπει όλη η υπόθεση να αναληφθεί κατά πρώτο από το κράτος αλλά και από την Ακαδημία Αθηνών και τα πανεπιστήμια. Ας σκεφτούμε ότι, πέραν όλων των άλλων που πρέπει να γίνουν για να ανταποκριθούμε ως έθνος στη σημασία του γεγονότος, θα χρειασθούν κάποια κονδύλια, ασφαλώς τάξεως εκατομμυρίων – δύο, τρία, πέντε, δεν ξέρω, αλλά πάντως τα συνέδρια, οι εκδόσεις, οι διεθνείς αποστολές και οι μετακλήσεις κοστίζουν. Έπρεπε για τα 100 χρόνια της Γενοκτονίας να είχαμε ετοιμασθεί εδώ και 100 μήνες. Τίποτα δεν έγινε. Και είμαστε στο παρά πέντε. Ερωτάται λοιπόν: Θα πάμε στην Ακαδημία Αθηνών, στα πανεπιστήμια και στο ίδιο το κράτος με εικόνα σαν αυτή που επικρατεί σήμερα στον ευρύτερο οργανωμένο χώρο; Με τη Διεθνή Συνομοσπονδία Ποντίων Ελλήνων (ΔΙΣΥΠΕ) συντρίμμια;
Αν δεν έλθουν οι ομοσπονδίες του εξωτερικού στο Παγκόσμιο Συνέδριο, η αποχή τους θα εγγίζει τα όρια της προδοσίας, διότι ενώ διαθέτουν την πνευματική υποδομή για να κατανοήσουν την καταστροφή που σοβεί με την αποχή τους, δεν θα την αποτρέψουν.
Πρέπει να πω από τώρα ότι αν για τα 100 χρόνια της Γενοκτονίας αρκεστούμε σε κάποια φτωχοπροδρομική στάση, να κάνουμε κάποιες εκδηλώσεις, να εκφωνηθούν κάποιοι δεκάρικοι, να κληρώσουμε και κάποιο αυτοκίνητο για τη συλλογή των απαιτούμενων χρημάτων, θα είμαστε –και ήδη είμαστε σε μεγάλο βαθμό– ανάξιοι της σημασίας του γεγονότος. Και αν δεν επιβάλουμε στο ίδιο το κράτος την ανάληψη της υπόθεσης κυρίως από αυτό, θα δείξουμε ότι είμαστε μικροί, πολύ μικροί, αφού δεν μπορούμε να εμπνεύσουμε στο κράτος μας τη συναίσθηση της ευθύνης του απέναντι στο ζήτημα της Γενοκτονίας. Θα πω αυτό που έγραψα και άλλοτε, ότι η Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού είναι από μια πλευρά η χειρότερη από όλες, διότι ακολούθησε ο ξεριζωμός, ο αφανισμός του ελληνισμού από τον Πόντο, την πανάρχαια πατρίδα του. Το Ολοκαύτωμα είχε βέβαια ασυγκρίτως περισσότερα θύματα, αλλά πάντως οι Εβραίοι δεν έχασαν πατρίδα αλλά αντιθέτως βρήκαν πατρίδα, διότι η διεθνής κοινότητα, συναισθανόμενη το μέγεθος του εγκλήματος, τους αποκατέστησε ως κράτος στη Γη της Επαγγελίας. Και οι Αρμένιοι είχαν πενταπλάσια θύματα, αλλά ούτε αυτοί έχασαν πατρίδα. Ο ποντιακός ελληνισμός όμως γενοκτονήθηκε και έχασε και την ιστορική πατρίδα του. Ήταν η μεγαλύτερη συμφορά στην ελληνική ιστορία. Αν το κράτος δεν τιμήσει όπως πρέπει την επέτειο των 100 χρόνων αυτού του γεγονότος, δεν θα φταίει τόσο το κράτος, όσο θα φταίμε εμείς οι ανίκανοι και οι άχρηστοι.
Δεύτερος λόγος που επιβάλλει την παρουσία των ομοσπονδιών στο Συνέδριο: Διαφαίνεται ότι θα επιδιωχθεί η παρουσία μεμονωμένων σωματείων του εξωτερικού, παρά την αντίθεση των ομοσπονδιών τους. Και θα γίνει αυτό για επικοινωνιακούς λόγους, για να υπάρξει μια επίφαση παγκοσμιότητας του Συνεδρίου. Δηλαδή θα γίνει ό,τι πιο αηδιαστικό μπορεί να συμβεί. Αν τελικά επαληθευθούν οι ενδείξεις και συμβεί κάτι τέτοιο, την κύρια ευθύνη θα έχουν, βέβαια, οι οργανωτές του Συνεδρίου, που θα πρέπει για αυτόν και μόνο το λόγο να στιγματισθούν ως ανάξιοι, όσα φωτοστέφανα και αν φέρουν από το παρελθόν τους, διότι θα ενθαρρύνουν τη διασπορά του διχασμού σε παγκόσμια κλίμακα. Αλλά θα έχουν τις δικές τους μεγάλες ευθύνες και οι διοικούντες τις ομοσπονδίες, διότι με την αποχή τους θα στρώσουν το έδαφος να συμβεί τέτοιο αίσχος.
Τρίτον, η ηγεσία της ΔΙΣΥΠΕ. έκανε απίστευτα λάθη και πληρώνει τα επίχειρα. Αλλά στο θέμα του Παγκόσμιου Συνεδρίου και της τροποποίησης του Καταστατικού της οι ευθύνες βρίσκονται κυρίως στην πλευρά των ομοσπονδιών του εξωτερικού. Δεν χρειάζεται να θυμηθούμε τα γεγονότα. Θα τα θυμηθεί η Ιστορία και θα είναι πολύ αυστηρή. Αν μάλιστα αυτά τα γεγονότα επισφραγιστούν με την τελική αποχή των ομοσπονδιών από το Συνέδριο, τότε πιστεύω ότι θα επισύρουν πάνω τους το λίθο του αναθέματος. Δεν παίζουν με τέτοια πράγματα. Η υπόθεση της τριτοβάθμιας οργάνωσης του ποντιακού χώρου είναι εκτάκτως σοβαρή για τα μέτρα τους, για να γίνει παιδική σβούρα στα χέρια τους, να παίζουν τα παιχνίδια τους.
Και κάτι εμβόλιμο και «άσχετο»: Ο Ιβάν Σαββίδης τι κάνει; Νίπτει τας χείρας του; Δεν ξέρει ότι σέρνεται η φήμη ότι λειτουργεί στον ποντιακό χώρο δι’ αντιπροσώπων; Προσωπικά δεν το πιστεύω, αλλά τι κάνει για να ανασκευάσει τις φήμες;
Τη συμμετοχή των ομοσπονδιών στο Συνέδριο διευκολύνει και το γεγονός ότι εξ όσων τουλάχιστο ξέρω, στο θέμα της τροποποίησης του Καταστατικού της ΔΙΣΥΠΕ συμφωνούν όλες οι πλευρές, με μόνο διαφωνούντα… εμένα. Δεν θα ήθελα να μπει η ΠΟΠΣ στην ΔΙΣΥΠΕ, δεν πρέπει να μπει και δεύτερη ομοσπονδία εκτός από την ΠΟΕ, διότι έτσι διαιωνίζεται ο διχασμός. Αυτή είναι η άποψή μου. Αλλά βέβαια υποχωρώ μπροστά στην ομοφωνία των υπολοίπων – και στο κάτω κάτω εμένα δεν μου πέφτει κάποιος θεσμικός λόγος, εγώ δεν έχω καμιά θεσμική ιδιότητα, ήμουν πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης τρία χρόνια, δεν ξαναέβαλα υποψηφιότητα στις πρόσφατες εκλογές, είχα κάνει καλά τη δουλειά μου και έφυγα ευχαριστημένος ότι επιτέλεσα το καθήκον μου.
Υπάρχει μάλιστα και μια σολομώντεια λύση: Ας έρθουν οι ομοσπονδίες του εξωτερικού στην πρώτη μέρα του Συνεδρίου, να συμμετάσχουν στις εργασίες των επιτροπών, στις λεγόμενες, κάπως αδόκιμα, τράπεζες εργασιών. Εκεί μπορεί να δημιουργηθεί ένα κλίμα πατριωτικού ενθουσιασμού, μπορεί να υπάρξουν συμφιλιωτικές επαφές, μπορεί να γίνουν πράγματα χρήσιμα και, εδώ είμαστε όλοι, κυρίαρχο όργανο είναι το Παγκόσμιο Συνέδριο, μπορεί να βρεθούν και να επιβληθούν λύσεις.
Αυτοί είναι μόνο τρεις από τους χίλιους τρεις λόγους που επιβάλλουν την παρουσία των ομοσπονδιών του εξωτερικού στο Παγκόσμιο Συνέδριο. Βέβαια παρόλο που είναι εξαιρετικά πειστικοί αυτοί οι λόγοι, δεν πρόκειται να πείσουν. Η απόφαση των ομοσπονδιών για αποχή είναι αμετάκλητη. Κι εγώ επιχειρώ με αυτό το άρθρο μου κλήση του αμετάκλητου, πράγμα αδύνατο. Αλλά όπως είπα και στην αρχή, με έλκουν τα αδύνατα… Και σε σπάνιες αλλά καίριες και αποφασιστικές περιπτώσεις τα έκανα δυνατά, το ξέρουν όσοι γνωρίζουν τη διαδρομή μου στον οργανωμένο ποντιακό χώρο.
Γιάννης Αποστολίδης,
τέως πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης.
