Του Χρίστου Κράππα*
«Τα εγγύτατα της ξυμπάσης γνώμης… » [Θουκυδίδης 1.22]
Νομικός δεν είμαι, μαθηματικά σπούδασα αλλά Θουκυδίδη και Αριστοτέλη μελετώ διά βίου. Συζητούν ακόμη στο παρά πέντε οι εμπλεκόμενοι στις συνομιλίες, αν θα πρέπει και με ποιο τρόπο, άκουσον άκουσον, να παρίσταται η Κυπριακή Δημοκρατία στις συνομιλίες.
Από την ιδρυτική συνθήκη της Κυπριακής Δημοκρατίας του 1960 ο κυπριακός πληθυσμός ως ενιαίο σύνολο έχει ιθαγένεια και υπηκοότητα κυπριακή. Από τον πληθυσμό αυτόν το 82% ήταν ελληνικής καταγωγής και το 18% τουρκικής καταγωγής. Σήμερα βέβαια οι Τουρκοκύπριοι είναι 9,8%, γιατί οι υπόλοιποι, μην μπορώντας να αντέξουν τόση ευτυχία από την φρικώδη τυραννία των τουρκομογγολικών στρατευμάτων, έχουν μεταναστεύσει.
Βέβαια πριν από την συνθήκη του 1960 οι ναυτικές δυνάμεις της αυτοκρατορίας εντέχνως και δόλια ξεσήκωσαν ακόμη και με προβοκάτσιες (αγαπημένο τους σπορ) τους τουρκικής καταγωγής κατοίκους να μην λέγονται Κύπριοι αλλά Τουρκοκύπριοι. Εν συνεχεία τους είπαν ότι πρέπει να λέγονται κοινότητα, δηλαδή τουρκοκυπριακή κοινότητα: Άρα ως κοινότητα πρέπει να έχουν δικαιώματα στην Κυπριακή Δημοκρατία.
Τους φύτεψαν και στο τραπέζι των συνομιλιών και ως Τούρκοι έπρεπε να καθίσει και το τουρκικό κράτος στις συνομιλίες.
Όλοι υπέγραψαν τη συνθήκη και ο ζουρλομανδύας φορέθηκε για πάντα, με τη διαφορά ότι δεν έδεσαν τα ατελείωτα μανίκια του ζουρλομανδύα που επιχειρούν να τα δέσουν οριστικά τώρα.
(Φωτ.: Πόπη Παπαγεωργίου)
Σε αυτή την Κυπριακή Δημοκρατία όλοι οι πολίτες της απολάμβαναν την ισοπολιτεία, την ισονομία και την ισηγορία ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής. Μάλιστα αντιπρόεδρος της ήταν Τουρκοκύπριος και οι αποφάσεις του κυπριακού κράτους λαμβάνονταν διά πλειοψηφίας, όπως αρμόζει σε κάθε κράτος που έχει Δημοκρατία.
Οι ναυτικές δυνάμεις, όμως, δεν είχαν ξεχάσει πως δεν είχαν δέσει τα μανίκια του ζουρλομανδύα. Έτσι συνεχώς και με κάθε τρόπο τορπίλιζαν την ειρηνική συνύπαρξη των κατοίκων, με αποκορύφωμα το πραξικόπημα του Ιουλίου 1974 και τη βοήθεια στην Τουρκία να εισβάλει στο ανεξάρτητο αυτό κράτος της Κύπρου για να πάψει να είναι ανεξάρτητο.
Άκου εκεί μια χούφτα άνθρωποι να θέλουν να είναι ελεύθεροι!
Ωστόσο, από την ίδρυση της η Κυπριακή δημοκρατία είναι μέλος του ΟΗΕ και από δεκαετίας μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης – μάλιστα εκ του ίσου στη λήψη αποφάσεων από τους οργανισμούς αυτούς. Οποιαδήποτε αναφορά και σχέση με τα άλλα κράτη της παγκόσμιας κοινότητας έχει να κάνει με τη μόνη νόμιμη φωνή και δικαίωμα δικαιοπραξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Επίσης, οι οργανισμοί αυτοί διά των ψηφισμάτων τους θεωρούν την ύπαρξη των τουρκομογγολικών στρατευμάτων στην επικράτειά της ως εισβολή και κατοχή, και ότι πρέπει να αποχωρήσουν. Καλά που υπάρχει ακόμη και το Συμβούλιο Ασφαλείας.
Ο Μουσταφά Ακιντζί, ο Μπαν Κι-Μουν και ο Νίκος Αναστασιάδης στο Μοντ Πελεράν (φωτ.: ΚΥΠΕ / Κάτια Χριστοδούλου)
Σήμερα οι ναυτικές δυνάμεις με απίθανες μεθοδεύσεις και δολοπλοκίες κατάφεραν τον πρόεδρο ολόκληρης της Κύπρου να συζητά ως εκπρόσωπος του ελληνογενούς πληθυσμού με την κατοχική δύναμη για το πώς θα δέσουν τα μανίκια του ζουρλομανδύα. Και οι Κύπριοι είναι απλοί θεατές λόγων, και ακροατές του πώς θα εξαπατηθούν για να συναινέσουν στο έργο αυτό. Αυτό είναι ντροπή και κατάντημα ολόκληρου του ελληνισμού.
Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία που συζητούν σε απλή μορφή είναι μια ομόρρυθμη εταιρεία. Σε κάθε, όμως, ομόρρυθμη εταιρεία, και συγκεκριμένα στην Κύπρο, υπάρχει και το τρίτο νομικό πρόσωπο, η εταιρεία. Στις συνομιλίες πού είναι αυτή;
Αυτό το νομικό πρόσωπο, δηλαδή της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν έχει συνομολογήσει όλες τις διακρατικές σχέσεις με όλα τα κράτη και όλους τους οργανισμούς; Σήμερα πού βρίσκεται αυτό; Πώς είναι δυνατόν, και ποιο διεθνές δικαστήριο και οργανισμός θα δεχτεί το μέλος της εταιρείας να εκπροσωπεί και την εταιρεία;
Σε όλα τα δικαστήρια του κόσμου όταν εκδικάζονται διαφορές μεταξύ των μελών μιας εταιρείας διορίζεται άλλος εκπρόσωπος της εταιρείας προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα της εταιρείας τα οποία κινδυνεύουν να βλαφθούν από τις διεκδικήσεις των εταίρων επ’ αυτής. Αυτό ακριβώς που συμβαίνει τώρα στην Κύπρο.
Σήμερα την ελάχιστη υπηρεσία που ο Νίκος Αναστασιάδης θα μπορούσε και πρέπει να προσφέρει στον κυπριακό λαό (Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους) είναι, ως εκπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας, να πάψει άμεσα τις συνομιλίες, να μην σταματά μέρα και νύχτα, και σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς, να υπερασπίζεται το κράτος ολόκληρης της Κύπρου ως οντότητα νόμιμη διεθνώς αναγνωρισμένη και ευρισκόμενη σε μερικό ακρωτηριασμό από ξένες δυνάμεις.
Για τις συνομιλίες να ψηφίσουν οι Κύπριοι ένα πρόσωπο που θεωρούν ως κατάλληλο να συνομιλήσει με τον Μουσταφά Ακιτζί.
* Ο Χρίστος Κράππας είναι καθηγητής μαθηματικών από τη Δράμα.
