Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον προσφυγικό συνοικισμό Νέα Τραπεζούντα Γιαννιτσών. Στο «Τσαλί», όπως το ξέρουν οι περισσότεροι, από τους πολλούς αγκαθωτούς θάμνους που υπήρχαν κάποτε σ’ αυτή την περιοχή. Οι πρώτες λέξεις που άκουσα ήταν στην ποντιακή διάλεκτο. Στο καφενείο του πατέρα μου άκουσα τα πρώτα τραγούδια, που φυσικά ήταν ποντιακά. Τις νύχτες η γιαγιά μου μας έλεγε ιστορίες από τον Πόντο που πάντα κατέληγαν σε μοιρολόγια γιατί θυμόταν τα παιδιά της τα οποία είχε χάσει στην Ανταλλαγή…
Ήταν τα πρώτα «Αληθινά σενάρια» που άκουσα.
Τον Θεοδόση Κυριακίδη τον γνώρισα μέσα από τη δημοσιογραφική μου πορεία, και όταν μου πρότεινε να κατέβω υποψήφιος στις εκλογές της ΠΟΕ ξαφνιάστηκα. Μου μίλησε για μια συγκροτημένη στρατηγική για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού, τη διδασκαλία της Ιστορίας του Πόντου, τη διάσωση της ποντιακής διαλέκτου, τη δημιουργία μουσείου…
Του ζήτησα μερικές μέρες να το σκεφτώ. Ζήτησα τη γνώμη φίλων που είναι στο χώρο αλλά οι απόψεις ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες. Οι μισοί μου έλεγαν «μη ταράεσε» και οι άλλοι μισοί «ποίσον το χρέος».
Έτσι είμαστε εμείς οι Πόντιοι. Δύσκολα συμφωνούμε…
Προβληματίστηκα. Το εύκολο θα ήταν να πω ευχαριστώ, αλλά προτιμώ να παρακολουθώ από απόσταση. Το δύσκολο να δεχτώ και να παλέψω για έναν στόχο. Τα μοιρολόγια της γιαγιάς με υποχρέωσαν να διαλέξω τον δύσκολο δρόμο. Ας ελπίσουμε ότι θα βγει σε καλό.
Όχι δικό μου, αλλά για τη μνήμη των 353.000 αδικοχαμένων ψυχών…
Νίκος Ασλανίδης
Δημοσιογράφος
