Άρωμα γυναίκας, DNA από τον Πόντο και… αέρας από Champions League μπήκε στα (νέα) γραφεία του Απόλλωνα Σμύρνης. Η ιστορική ομάδα έκανε πολλές μεταγραφές το καλοκαίρι, άλλαξε πρόσωπα και πράγματα στο ποδοσφαιρικό τμήμα και την ΠΑΕ, ωστόσο ένα ιδιαίτερο κομμάτι στο παζλ της φετινής σεζόν είναι μια προσθήκη γένους θηλυκού!
Η Έλλη Μελαχροινίδου, η νέα σύμβουλος της ΠΑΕ σε θέματα marketing, συμπλέει με τους «μεγάλους μπλε του ελληνικού πρωταθλήματος» στο ταξίδι για την επιστροφή της ομάδας στα μεγάλα σαλόνια.
Αν και βρίσκεται πολλά χρόνια στο χώρο του ποδοσφαίρου, με θητεία σε UEFA, Super League και ΕΠΟ, η πρώτη της συνέντευξη είναι στο pontos-news.gr. Παραχωρήθηκε στα καινούργια γραφεία της ΠΑΕ, στην Λ. Κηφισίας.
Μιλά για την ποντιακή καταγωγή (από την πλευρά της μητέρας) και την αγάπη της για τον Πόντο και την παράδοση, για τις ρίζες από την Κωνσταντινούπολη (από την πλευρά του πατέρα), για τα παιδικά χρόνια στο Κερατσίνι, για τις σπουδές και τη ζωή στη Νέα Υόρκη, για την εμπειρία της στην UEFA, κ.ά. Και φυσικά για τον Απόλλωνα Σμύρνης και το όραμά της για την ιστορική ομάδα της Μικράς Ασίας.
Το γυναικείο στοιχείο «εισβάλλει» τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο…
Ναι, πράγματι, υπάρχουν ομάδες που εμπιστεύτηκαν γυναίκες, σε ιδιαίτερα πόστα κι όχι μόνο σε γραμματειακή υποστήριξη. Μια γυναίκα, νομίζω, μπορεί να βοηθήσει σε διάφορα επίπεδα. Έχει το στοιχείο της νοικοκυροσύνης, έχει μεγαλύτερη υπομονή, δεν την αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικά μέσα σε μια ομάδα. Γενικά, έχει τον τρόπο να περνάει τη θέση και την άποψή της.
Η Έλλη Μελαχροινίδου στην Τούμπα
Δεν υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος; Ότι αντιμετωπίζεται με δυσπιστία από τους άνδρες;
Ναι, φυσικά υπάρχει και η αρνητική πλευρά. Μου έχει τύχει π.χ. να βρίσκομαι σε μίτινγκ και να ακούσω: «Φέρε μου καφέ, εγώ τον πίνω με λίγο ζάχαρη και γάλα» ή το άλλο –που ευτυχώς μόνο μια φορά συνέβη σε μένα– να υποστείς παρενόχληση. Ήταν στην αρχή της καριέρας μου στην Ελλάδα και με ανάγκασε να μην βγάζω τη θηλυκή πλευρά στο χώρο εργασίας.
Τι κάνει λοιπόν μια γυναίκα στον Απόλλωνα;
Είναι πρόσφατη η συνεργασία με τον Απόλλωνα. Ήρθα μετά από πρόσκληση της διοίκησης συμβουλευτικά, σε θέματα εμπορικά και μάρκετινγκ. Θέλουμε να χτίσουμε αυτό το κομμάτι, να βγούμε στην αγορά με προτάσεις χορηγικές και με διάφορες συνεργασίες, ακόμη και ανταποδοτικές. Θέλω να κάνω ιδιαίτερες συνεργασίες ώστε να ανέβει κι άλλο το ήδη υψηλό επίπεδο της ομάδας.
Είναι άλλωστε ιστορική ομάδα ο Απόλλωνας…
Φυσικά, είναι ιστορικό σωματείο, έχει κόσμο, έχει μια ιστορική έδρα. Ξέρετε, πολλοί έχουμε σχέση με την Μικρασία και την Σμύρνη. Νομίζω, τελικά, ότι όποια ομάδα και να είσαι, κάπου μέσα σου έχεις και έναν Απόλλωνα Σμύρνης, λόγω καταγωγής.
Έλλη Μελαχροινίδου: Ο κόσμος αγαπάει πολύ αυτή την ομάδα. Είναι κοντά της κι αυτό είναι δύναμη.
Η Football League δεν είναι ένα δύσκολο πεδίο για να πετύχεις στο εμπορικό κομμάτι; Είδαμε ότι το πρωτάθλημα δεν ξεκίνησε στην ώρα του, δεν υπήρχε ενδιαφέρον για τα τηλεοπτικά.
Αυτά είναι τα αρνητικά που δυσκολεύουν την κατάσταση. Γιατί, κακά τα ψέματα, αν δεν υπάρχει τηλεόραση δεν έχεις και χορηγούς. Αλλά εκεί είναι που λέω ότι θέλω να κάνω ιδιαίτερες συνεργασίες που θα προβάλλουν τους χορηγούς μας με ένα ξεχωριστό τρόπο. Δεν μπορώ να πω περισσότερα τώρα γι’ αυτό το κομμάτι.
Μέσα από τις αυτές τις συμφωνίες θα αναδεικνύεται και το ιστορικό υπόβαθρο της ομάδας;
Για μένα είναι σημαντικό να μην ξεχνάς από πού ήρθες. Όσο ψηλά κι αν έχεις φτάσει. Και αυτό το έχω κρατήσει γενικά στη ζωή μου και στην καριέρα μου. Είναι από τις αξίες που έχω πάρει από την οικογένειά μου.
Να μιλήσουμε για την καταγωγή σας;
Από την πλευρά της μητέρας μου έχω ποντιακή καταγωγή. Η γιαγιά μου, Ακριτίδου ήταν το επώνυμό της, είχε έρθει από το Καζακστάν όταν ήταν παιδί και εγκαταστάθηκε στην Δράμα.
Έχετε επισκεφτεί το μέρος απ’ όπου αναγκάστηκε να φύγει η οικογένεια της γιαγιάς σας;
Δυστυχώς όχι, και θα το ήθελα πολύ. Δεν ξέρω αν έχει μείνει κάποιο σπίτι της οικογένειας εκεί. Το βέβαιο είναι ότι υπάρχουν συγγενείς στην Δράμα και στην Κατερίνη, όπου πηγαίνω συχνά. Τον περασμένο μήνα επισκέφτηκα μαζί με τον πατέρα μου την Παναγία Σουμελά στο Βέρμιο (φωτο δεξιά). Η καταγωγή του είναι από Κωνσταντινούπολη. Η γιαγιά ήταν από την Ανακού.
Άρα οι κοινές ρίζες με τον Απόλλωνα έπαιξαν ρόλο σε αυτήν την επαγγελματική συνεργασία;
Ναι, είναι κι αυτός ένας σημαντικός λόγος που ήθελα πολύ να συμμετέχω στην προσπάθεια που κάνουν εδώ οι άνθρωποι του Απόλλωνα. Με συγκινεί. Ειδικότερα, όμως για τον Πόντο, πρέπει να το πω.
Αισθάνομαι μέσα μου ότι έχω πολύ έντονα το ποντιακό στοιχείο. Ακούω ποντιακή λύρα και δακρύζω. Δεν ξέρω γιατί, δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Έχετε οργανωθεί στον ποντιακό χώρο; Είστε σε κάποιον σύλλογο;
Όχι. Επειδή όλα αυτά τα χρόνια είχα εστιάσει πολύ στην καριέρα μου, δυστυχώς δεν ασχολήθηκα όσο θα ήθελα με το πολιτιστικό κομμάτι. Όταν ακούω ότι κάποιος είναι Πόντιος, αισθάνομαι αμέσως ότι είναι καλός άνθρωπος. Ότι θα συνεργαστούμε καλά. Ότι έχουμε κοινές ρίζες. Μια χρονιά, μου έκανε εντύπωση αυτό, με προσκάλεσε η γιαγιά μιας φίλης μου στην Καλλιθέα για να παρακολουθήσω ένα ποντιακό θεατρικό. Την ώρα της παράστασης –ήταν ολόκληρη στην ποντιακή διάλεκτο– εγώ καταλάβαινα τα πάντα. Κι ας μην έμαθα τη διάλεκτο. Μιλούσε η γιαγιά μου στο σπίτι και προφανώς τα ποντιακά πέρασαν στο αίμα μου, στο DNA μου. Θυμάμαι η γιαγιά, όταν ήθελε να πει κάτι για μην το καταλάβω εγώ, το έλεγε στο ποντιακά. Αλλά κάποια στιγμή της είπα: τι νομίζεις τώρα, ότι δεν το κατάλαβα;
Ποντιακά ξέρετε να χορεύετε;
Όχι και το έχω καημό. Με συναρπάζουν όμως οι ποντιακοί χοροί. Νιώθω την ανάγκη να χορέψω κι ας μην ξέρω. Μου αρέσει επίσης που γίνεται μεγάλη προσπάθεια να διατηρηθεί η παράδοση.
Η γιαγιά έλεγε ιστορίες από τον Πόντο ή την πονούσε αυτό το κομμάτι της ζωής της και το απέφευγε;
Κυρίως άκουγα ιστορίες από την πλευρά της γιαγιάς μου της Κωνσταντινουπολίτισσας. Μου έλεγε πόσο όμορφα ήταν τα πράγματα στην Πόλη, πόσο ωραία περνούσαν· για τα σπίτια τους τα ωραία, τα φαγητά τους. Υπήρχε ένας πολιτισμικός πλούτος.
Στην Κωνσταντινούπολη έχετε πάει;
Ναι, για αγώνες της Φενέρμπαχτσε. Και εκεί έχω μια αίσθηση ότι είμαι σαν στο σπίτι μου. Κι επίσης έχω καλές σχέσεις και με τον κόσμο εκεί. Να σκεφτείς ότι πριν από λίγο καιρό ήθελα να κάνω μια ανάρτηση στο ίντερνετ σχετική με τους διωγμούς και για μια στιγμή σκέφτηκα ότι θα στεναχωρήσω τους φίλους μου εκεί.
Ναι, αλλά έγιναν εγκλήματα από τους Νεότουρκους. Σφαγές, Γενοκτονία. Δεν πρέπει να αναγνωριστεί, να διεθνοποιηθεί;
Ναι, φυσικά. Εγώ όμως μιλώ για το κομμάτι που αφορά στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων κι όχι πολιτικά. Αν ρωτήσεις τον κόσμο στις γειτονιές, θα διαπιστώσεις ότι δεν ασχολείται. Και νομίζω ότι έχουμε και καλή σχέση μεταξύ μας.
Η Έλλη Μελαχροινίδου έχει και μια άλλη πλευρά. «Ζωγραφίζω. Όχι γήπεδα, αλλά παιδικές ζωγραφιές», μας εξομολογείται. Μάλιστα, μαζί με μία θεία της, μικρασιατικής καταγωγής, την Φωτεινή Νικολαΐδου, έχουν γράψει ένα υπό έκδοση παραμύθι. Γι’ αυτό μιλά στο βίντεο του pontos-news.gr που ακολουθεί:
Η ενασχόλησή σας με το χώρο του ποδοσφαίρου δεν ξεκίνησε τώρα. Υπάρχει μια μεγάλη διαδρομή πίσω, άγνωστη στο φίλαθλο κόσμο, έτσι δεν είναι;
Μετά το προσφυγικό που λέγαμε, υπάρχει κι ένα μεταναστευτικό στοιχείο στην οικογένεια. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες. Πήγαν στη Νέα Υόρκη και γνωρίστηκαν εκεί, όπου γεννήθηκα κι εγώ. Έκαναν προσπάθειες να γυρίσουν στον τόπο τους, δεν τους πήγαν τα πράγματα όπως τα σχεδίαζαν και έτσι ξαναέφυγαν. Εγώ λοιπόν μεγάλωσα και εδώ αλλά και εκεί. Σπουδές έκανα στη Νέα Υόρκη. Είμαι καθηγήτρια φυσικής αγωγής κι έχω κάνει μεταπτυχιακό στο αθλητικό managment, το οποίο –όταν ήρθα στην Ελλάδα πριν από πολλά χρόνια για να εργαστώ– δεν το γνώριζαν.
Να φανταστείς με ρωτούσαν: δηλαδή πουλάς ρούχα αθλητικά; Σιγά σιγά ξεκίνησα. Όταν τελείωσα το μεταπτυχιακό μου αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα. Την αγαπώ πολύ. Αν και αρκετοί τότε μου έλεγαν: μα καλά, αφήνεις τη Νέα Υόρκη για να πας στην Ελλάδα για δουλειά; Εδώ, κατά τη γνώμη μου υπάρχει μια ταλαιπωρία, να το πω έτσι, για να εξελιχθεί κάποιος, συγκριτικά με την Νέα Υόρκη. Για μένα όμως αυτό ήταν μια πρόκληση.
Σκεφτόμουν, τόσα μυαλά φεύγουν από την Ελλάδα και διαπρέπουν στο εξωτερικό. Γιατί να μην συμβαίνει και το αντίστροφο ώστε να βελτιώσουν τη χώρα μας.
Μετανιώσατε που ήρθατε εδώ για εργασία;
Είμαι ικανοποιημένη με όσα πέτυχα εδώ. Με «κράτησε» η Ελλάδα. Αυτό το φως δεν υπάρχει πουθενά, ο ήλιος είναι πιο λαμπερός και το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας μοναδικό! Και τα λεω αυτά έχοντας ταξιδέψει πάρα πολύ στη ζωή μου.
Στη γενέτειρά της Νέα Υόρκη, όπου ζουν οι γονείς της. Την άφησε (προσωρινά) για την Ελλάδα
Αυτό το φως όμως δεν έχει φωτίσει και πολύ τα μυαλά μας…
Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα σε διώχνει. Το έχω νιώσει και αυτό. Θες να κάνεις κάτι ξεχωριστό, ταπεινά και ωραία. Να χτιστεί κάτι καλύτερο, χωρίς βιτρίνες και τυμπανοκρουσίες αλλά…
Μήπως μέτρησε το ποντιακό πείσμα και δεν φύγατε τελικά;
Ναι, 100%! Είπα: θα παλέψω εδώ. Θα μείνω και θα παλέψω. Όπως προσπάθησαν για το καλύτερο οι γιαγιάδες και οι παππούδες μακριά από τα σπίτια τους, τις ρίζες τους. Ήμουν σε μια φωλιά, προστατευμένη. Κι όμως είπα, θα φύγω, θα το παλέψω. Θα το κάνω και θα βελτιώσω τη ζωή μου. Όπως το έκαναν κι εκείνοι. Γιατί δεν έζησαν απλά. Προόδευσαν μέσα από αντίξοες συνθήκες.
Η νοοτροπία τού «αγωνίζομαι σκληρά, δεν τα παρατάω» είναι συνυφασμένη με την πορεία αμέτρητων αθλητών που έχουν ρίζες ποντιακές.
Έτσι σκεφτόμουν κι εγώ. Θα παλέψω, δεν θα τα παρατήσω, δεν θα με βάλουν κάτω οι δυσκολίες. Και βρέθηκαν αρκετές στην πορεία. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο: Μόνο και μόνο ότι είσαι γυναίκα σε χώρο ανδροκρατούμενο φτάνει. Ήρθα στην Ελλάδα το Δεκέμβριο του 1997. Άρχισα να δουλεύω σε ένα γυμναστήριο, στον Πειραιά. Είχα ελάχιστους φίλους στην αρχή. Ήταν πολύ δύσκολο. Αναγκάστηκα να κάνω και δουλειές αφιλοκερδώς για να μπω στον αθλητικό χώρο, να με γνωρίσουν και να τους γνωρίσω. Έτσι, κάποια στιγμή προέκυψε μια επαφή με την ΕΠΟ και με το ποδόσφαιρο. Μετά πήγα σε μια εταιρεία αθλητικού μάρκετινγκ όπου είχα πελάτη την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.
Ζήσατε και τις στιγμές του μεγάλου θριάμβου στο Euro 2004;
Ναι, ήμουν στην Πορτογαλία. Ήταν καταπληκτικές οι στιγμές. Αλλά ξεχνάμε εύκολα οι Έλληνες βρε παιδί μου. Έκτοτε, μείναμε μόνο στην 4η Ιουλίου να τη γιορτάζουμε σαν επέτειο! Επιστρέφοντας στη συνεργασία μου με την ΕΠΟ να σας πω ότι έβλεπα τότε μια βελτίωση στο ελληνικό ποδόσφαιρο και αισθανόμουν ότι ανέβαινε ένα μικρό σκαλοπατάκι. Ένα από τα αξιοσημείωτα πράγματα που κάναμε τότε ήταν και το All Star Game ποδοσφαίρου. Είμαι περήφανη γι αυτό το πρότζεκτ. Χτίστηκε ένα ποδοσφαιρικό προϊόν από το πουθενά.
Πώς βρεθήκατε στην Super League;
Σε μια συνάντηση για την εισαγωγή συστημάτων ενδοεπικοινωνίας των διαιτητών, όπου δούλευα, έμαθα ότι ζητούν εμπορικό διευθυντή στη Λίγκα. Ήταν κάτι που με ενδιέφερε πολύ. Έστειλα το βιογραφικό μου, πέρασα από δύο συνεντεύξεις και με έβαλαν στο short list. Ήμουν η μοναδική γυναίκα ανάμεσα σε 100 βιογραφικά. Τότε ήταν πρόεδρος ο κ. Πηλαδάκης και γενικός διευθυντής ο κ. Κομνηνός. Κάτι είδαν σε μένα και τους είμαι ευγνώμων για αυτό. Ξεκίνησε έτσι η συνεργασία μου με την Super League κι έμεινα πέντε χρόνια εκεί. Παράλληλα, προσπαθούσα να πάω στην UEFA. Για χρόνια έστελνα βιογραφικά, ώσπου πριν από 3,5-4 χρόνια περίπου, μου δόθηκε η ευκαιρία να μπω ως εξωτερικός συνεργάτης στην ομοσπονδία. Γι’ αυτό και μένω στην Ελλάδα κι όχι στην Ελβετία. Είμαι Venue Services and Sponshorship Manager. Νωρίτερα, είχα κάνει εκπαίδευση στο εξωτερικό στο κομμάτι της διαχείρισης των γηπέδων.
Ποιες, δηλαδή, είναι οι αρμοδιότητές σας;
Στους αγώνες του Champions League εποπτεύω, σε συνεργασία με τη γηπεδούχο ομάδα, αν υλοποιούνται σωστά οι χορηγικές υποχρεώσεις της. Επίσης, πριν ξεκινήσει η σεζόν για τις ομάδες στο Champions League, υπάρχει μια περίοδος που κάνουμε ελέγχους στα γήπεδα, όσον αφορά τις υποχρεώσεις τους σε σχέση με τους χορηγούς της διοργάνωσης.
Συνεπώς παρακολουθείτε και τα παιχνίδια ζωντανά, ζείτε την ατμόσφαιρα των γηπέδων;
Βέβαια από την αρχή του αγώνα ζω τον παλμό, είμαι μέσα στον αγωνιστικό χώρο, στη φυσούνα όταν βγαίνουν οι ομάδες. Έχει πολλή ενέργεια όλο αυτό το σκηνικό.
Σας ζηλεύουν οι φίλοι σας γι’ αυτό;
Οι άνδρες ναι, οι γυναίκες όχι. Δεν το καταλαβαίνουν.
Πετώντας στο Athens Flying Week, στου οποίου την Επιτροπή συμμετέχει
Όταν είστε στο εξωτερικό, στα παιχνίδια του Champions League ή στα μίτινγκ της UEFA, τι ακούτε για την Ελλάδα, για το ελληνικό ποδόσφαιρο;
Μόλις ακούνε ότι είμαι Ελληνίδα, μου λένε «τι δύσκολα περνάτε». Και για το ποδόσφαιρο, επειδή είναι άνθρωποι του χώρου, γνωρίζουν λίγο-πολύ πώς είναι τα πράγματα.
Γνωρίσατε κάποιον παίκτη, προπονητή, παράγοντα που σας έκανε μεγάλη εντύπωση;
Μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από τη γνωριμία μου με τον επικεφαλής της επιτροπής διαιτησίας της UEFA Πιερλουίζτι Κολίνα. Βρεθήκαμε κάποτε στο γήπεδο του Άγιαξ. Έχει καταφέρει να δείχνει αυστηρός εκεί που πρέπει, με τη δουλειά του, όταν σφύριζε στα γήπεδα. Αλλά είναι γλυκύτατος άνθρωπος. Έδειξε να ενθουσιάζεται μόλις του είπα ότι είμαι από την Ελλάδα.
Υπάρχουν πάντως Έλληνες σε κορυφαία πόστα στην UEFA. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση ο Θεόδωρος Θεοδωρίδης, που είναι πλέον γενικός γραμματέας.
Ναι, όντως. Και να μην ξεχάσουμε ότι μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν ανάμεσα στα υψηλόβαθμα στελέχη της ομοσπονδίας και ο Πατρίκ Κομνηνός. Και αυτό θέλω να το τονίσω: αν ο χώρος του ποδοσφαίρου είχε κι άλλους τέτοιους ανθρώπους, θα είχαν προχωρήσει τα πράγματα πολύ καλύτερα εδώ. Είναι ταπεινός άνθρωπος, ευαίσθητος, με όραμα για τον αθλητισμό.
Το ποδοσφαιρικό προϊόν στην Ελλάδα πώς το κρίνετε; Τι χρειάζεται για να προσελκύσει μεγάλους χορηγούς;
Κατά τη γνώμη μου πρέπει να φύγουμε από αυτό το παλιό σκεπτικό. Επειδή εμένα δεν μου αρέσουν αυτά τα παρασκηνιακά, οι συνεννοήσεις πίσω από την κουρτίνα, αν αυτά εξαλείφονταν ή έστω μειώνονταν, αν τα πράγματα ήταν πιο αγνά, θεωρώ ότι θα βελτιωνόταν γενικότερα το προϊόν.
Βίντεο της ΠΑΕ Απόλλων Σμύρνης με δηλώσεις των πέντε αρχηγών της ομάδας (Μ. Κύργιας, Γ. Ντάσιος, Ν. Ρομάνο, Γ. Δεληζήσης και Δ. Χιώτης) για τους στόχους της νέας σεζόν (2016-17)
Αυτό το στοιχείο κρατά τους μεγάλους χορηγούς μακριά από το ποδόσφαιρο;
Μα φυσικά. Γιατί μια σοβαρή εταιρεία να επενδύσει σε ένα χώρο όπου συνεχώς ακούγονται διάφορα αρνητικά πράγματα; Υπό άλλες συνθήκες, γιατί να μην θέλει μια εταιρεία να μπει σε ένα χώρο όπου όλα τα μάτια είναι στραμμένα επάνω του. Αφού οι Έλληνες το λατρεύουμε το ποδόσφαιρο. Αλλά να έχει μόνο ωραία πράγματα να δείξει. Να έχει παιδιά να πηγαίνουν στο γήπεδο, γυναίκες, οικογένειες. Άλλωστε, οι γυναίκες είναι εκείνες που ψωνίζουν κυρίως στο σπίτι και αυτό το βλέπουν οι χορηγοί.
Στον Απόλλωνα έχετε κάποιο πλάνο για να φέρετε περισσότερες οικογένειες και παιδιά στο γήπεδο;
Και βέβαια έχουμε τέτοια σχέδια. Θα προσπαθήσουμε να τα υλοποιήσουμε στην πορεία. Στον Απόλλωνα πρέπει να πω ότι έχουμε τον Βενέτη ως μεγάλο χορηγό της ομάδας. Είναι δίπλα μας και μας στηρίζει, αλλά θέλουμε να φέρουμε κι άλλες εταιρείες κοντά στους «μεγάλους μπλε του ελληνικού πρωταθλήματος».
Η δική σας σχέση με τον αθλητισμό, πέρα από το επαγγελματικό κομμάτι, ποια είναι;
Στο Κερατσίνι όπου μεγάλωσα, ήμουν σε μια γειτονιά με πολλά αγόρια. Έπαιζα μπάλα εκεί μαζί τους. Κάπως έτσι ξεκίνησε η επαφή με το άθλημα. Ζητούσα από τον μπαμπά να με παίρνει στο γήπεδο –ΑΕΚτζής ο μπαμπάς λόγω και της καταγωγής από την Κωνσταντινούπολη– κι εκείνος επέμενε ότι τα κορίτσια δεν πάνε στο γήπεδο. Την πρώτη φορά που βρέθηκα σε γήπεδο για δουλειά, τον πρώτο που πήρα τηλέφωνο ήταν ο πατέρας μου. «Εσύ δεν με έπαιρνες στο γήπεδο αλλά εγώ το έκανα επάγγελμα», του είπα.
Οι γονείς σας πώς δέχθηκαν την επαγγελματική σας ενασχόληση με το ποδόσφαιρο;
Είναι περήφανοι οι γονείς μου. Ζουν στην Νέα Υόρκη. Τώρα, εννοείται ότι ο μπαμπάς μου με ρωτάει για ποδοσφαιρικά θέματα!
Συνέντευξη, φωτο, βίντεο: Χρήστος Τέλιος
