Η παρουσία μου, για ακόμα μία φορά στη Νέα Υόρκη, μετά από την πρόσκληση των εκλεκτών συμπατριωτών, φίλων και συναγωνιστών του Συλλόγου Ποντίων «Κομνηνοί» Νέας Υόρκης, τους οποίους οφείλω να ευχαριστήσω, μου έδωσε την ευκαιρία να επιβεβαιώσω τη σκέψη μου περί ενός άλλου ελληνισμού.
Ενός ελληνισμού που πονά, νοιάζεται, αγωνιά και αγωνίζεται, σκέφτεται και νιώθει, πράττει και λέγει, οργανώνει και με συναίσθημα αλλά και με λογική, βλέπει την Ελλάδα.
Είναι ένας άλλος Ελληνισμός με πάθος, ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς κίνητρα που προσβάλλουν την ελληνική καταγωγή, την ελληνική ταυτότητα και την ελληνική πατρίδα, που δεν φοβάται να πει, σε μια μεγαλούπολη ή σε μια τεράστια χώρα, ότι είναι Έλληνας και Ελληνίδα.
Που διαβάζει και γράφει ελληνικά, που μιλά αγγλικά αλλά σκέφτεται και πράττει ελληνικά, που δεν έχει σύμπλεγμα με την καταγωγή του, ούτε ιδεοληψία και εμμονή με καθετί ξένο, αλλά αντιθέτως νιώθει περηφάνια για την ελληνική καταγωγή έστω και ενός μακρινού συγγενή, θαυμάζει τον ελληνισμό και τον μεταδίδει στις ΗΠΑ και παγκοσμίως.
Που κρατά και υψώνει την ελληνική σημαία χωρίς να έχει κόμπλεξ, που φωνάζει στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης «Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω ο Πόντος», που νιώθει Έλληνας και Ελληνίδα χωρίς να απολογείται αν θα ονομαστεί ρατσιστής(!), αντιδραστικός(!), μισαλλόδοξος(!), ξενοφοβικός(!) και εθνικιστής(!).
Ένας άλλος Ελληνισμός για τον οποίο χαίρομαι που μετέχω σ’ αυτόν, που νιώθω μαζί μ’ αυτόν, σαν κι αυτόν, κρατώντας τους στίχους του Μανώλη Ρασούλη, τους οποίους τους άκουσα με «σπασμένα» ελληνικά στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στη Βοστώνη, στη Φιλαδέλφεια, στο Νόργουοκ του Κονέκτικατ, στην Νέα Υερσέη: «Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά, εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά (σάμπως φταις κι εσύ καημένη), και στην Αθήνα μέσα ζει στην ξενιτιά».
- Μέρος της συνέντευξης του Θ. Μαλκίδη κατά τη ζωντανή σύνδεση της Δέλτα Τηλεόρασης Θράκης με την 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, την ημέρα της παρέλασης για την 25η Μαρτίου.
- Φωτογραφίες: Ηλίας Κετσερίδης.
