Τρία σημαντικά γεγονότα συντρέχουν τη σημερινή ημέρα, που αξίζει να σχολιαστούν. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επισκέπτεται την Τουρκία (Άγκυρα, Κωνσταντινούπολη) για συνομιλίες με την τουρκική ηγεσία σχετικά κυρίως με το προσφυγικό, όπως αφέθηκε να εννοηθεί τις προηγούμενες ημέρες. Ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν φιλοξένησε χθες και προχθές στην Αττάλεια τους ηγέτες των 20 μεγαλύτερων οικονομιών της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων τον Ομπάμα, τον Πούτιν και την ευρωπαϊκή ηγεσία.
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι κατά τις συνομιλίες του G20 δεν συζητήθηκε το προσφυγικό, το θέμα της Συρίας και των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή;
Το ερώτημα που προκύπτει είναι, όταν τα θέματα αυτά συζητήθηκαν σε τόσο υψηλό επίπεδο τι νόημα έχει η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού; Υπάρχει περίπτωση να επηρεάσει σε κάτι την τουρκική ηγεσία; Εκτός και αν πηγαίνει για να ενημερωθεί. Αλλά αυτό θα ήταν προτιμότερο να το κάνει στο πλαίσιο των επαφών του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τους Ευρωπαίους ηγέτες, δηλαδή. Η ενημέρωσή του από την τουρκική ηγεσία σημαίνει την έναρξη δορυφοροποίησης της χώρας; Σε ένα βιβλίο για τη Θράκη ο συγγραφέας θέτει ένα καίριο ερώτημα. Αφού η Ελλάδα έκανε έναν ολόκληρο κύκλο από το 1453 ως σήμερα, βρίσκεται και πάλι στο δίλημμα, πριν από την Άλωση: αφομοίωση από τη Δύση ή δορυφοροποίηση από την Τουρκία; Έχει άδικο;
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι τόσο ευαίσθητες που δεν αφήνουν περιθώρια επιπόλαιων συναντήσεων. Οι επαφές στο επίπεδο των πρωθυπουργών πρέπει να προετοιμάζονται καλά πριν πραγματοποιηθούν. Και η σημερινή ήταν μάλλον βιαστική.
Η ειδησεογραφία της ημέρας φέρει την Ελλάδα και τους δανειστές της να έχουν συμφωνήσει στα θέματα τα οποία διαπραγματεύονταν, εκτός από τα κόκκινα δάνεια. Και μιλά για επώδυνο συμβιβασμό. Για να μην επαναλαμβάνονται τα λάθη και οι σκοπιμότητες, πρέπει να υπογραμμίζονται. Η συμφωνία δεν έχει να κάνει σε τίποτε με όσα ο κ. Τσίπρας υποσχόταν στον ελληνικό λαό και κέρδισε την ψήφο του. Ή δεν καταλάβαινε πως όσα υποστήριζε ήταν αναντίστοιχα της πραγματικότητας, οπότε είναι επικίνδυνος ως πρωθυπουργός, ή το καταλάβαινε αλλά προείχε η επιδίωξη της κατάκτησης της εξουσίας. Οπότε πάλι έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση πολιτικού σαν και αυτές που γνωρίζαμε.
Τέλος σήμερα, 17 Νοεμβρίου, εορτάζεται η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και συνηθίζεται να τιμάται ολόκληρη η αντίσταση του ελληνικού λαού κατά της δικτατορίας της 21ης Απριλίου. Περίμενα με ενδιαφέρον να διαβάσω κάποιο κείμενο των αναθεωρητών ιστορικών, της αποδομητικής σχολής, για τα γεγονότα, ή ακόμη και κάποια ιστορική έρευνα για την αντίσταση και τη δικτατορία. Τι αλήθεια πιστεύουν ο κ. Φίλης, η κ. Αναγνωστοπούλου (οι δύο άνθρωποι που φροντίζουν για τη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης των παιδιών), ο κ. Αντώνης Λιάκος και μια πλειάδα άλλων ιστορικών για τα γεγονότα αυτά; Φοβούνται, ή δεν τους συμφέρει να αγγίξουν ευαίσθητες ιστορικές πτυχές;