Το άγημα της Αστυνομίας έριξε τρεις τιμητικές βολές στον αέρα αποχαιρετώντας με αυτό τον τρόπο τον Στάθη Λαζαρίδη ο οποίος μετά από οκτώ χρόνια έχασε τη μάχη με τη ζωή. Ο ειδικός φρουρός κηδεύτηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Τσοτύλι Κοζάνης, με αστυνομικές τιμές· η ελληνική σημαία σκέπαζε το φέρετρό του. «Δολοφόνοι, φάγατε το παιδί μου», ξέσπασε ο πατέρας του, Γιάννης Λαζαρίδης.
Ο Στάθης Λαζαρίδης τραυματίστηκε σοβαρά σε αστυνομική επιχείρηση το 2007 στα Ζωνιανά. Αφήνει πίσω μια οκτάχρονη κόρη την οποία ποτέ δεν γνώρισε.
Ο ναός της Αγίας Μαρίνας ήταν κατάμεστος από κόσμο που είπε το τελευταίο αντίο. Στη νεκρώσιμο ακολουθία χοροστάτησε στο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος. Παρόντες στην τελετή, εκτός από τους συγγενείς, τους φίλους, τους συναδέλφους που ήρθαν ακόμα και από την Κρήτη, και τους συγχωριανούς του, ήταν ο Γενικός Επιθεωρητής Βορείου Ελλάδος αντιστράτηγος Δημήτρης Σοφός, ο Γενικός Περιφερειακός Διευθυντής Δυτικής Μακεδονίας ταξίαρχος Δημοσθένης Χρήστου καθώς και οι βουλευτές Γιώργος Κασαπίδης από τη ΝΔ και Μίμης Δημητριάδης από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μια βαθιά ανθρώπινη στιγμή από την τραγική αυτή ιστορία διηγήθηκε στο pontos-news.gr άνθρωπος που γνωρίζει την οικογένεια του Λαζαρίδη, η οποία είναι ποντιακής καταγωγής.
Η γιαγιά του, όλα αυτά τα χρόνια, μόλις πληρωνόταν τη σύνταξή της, έπαιρνε ταξί από το Τσοτύλι και ερχόταν στην Αθήνα. Κάθε μήνα τον έβλεπε, του έπιανε το χέρι, του μιλούσε, του τραγουδούσε ποντιακά και την ίδια μέρα έπαιρνε το ίδιο ταξί για να επιστρέψει στο Τσοτύλι.
Κατάμεστος ήταν ο ναός της Αγίας Μαρίνας στο Τσοτύλι (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ/Χρήστος Μπλέτσος)
Επί οκτώ χρόνια, οι γονείς του σήκωναν αγόγγυστα το σταυρό του μαρτυρίου βρισκόμενοι πάντα δίπλα στο παλικάρι τους. «Έβλεπα τα δάκρυά του να κυλούν από τα μάτια του. Είμαι σίγουρος ότι μας ένιωθε αλλά ήταν εγκλωβισμένος», δήλωσε στο Έθνος ο πατέρας του Γιάννης.
Όπως εξομολογείται, τους δύο τελευταίους μήνες το παιδί τους περνούσε ένα απερίγραπτο μαρτύριο. «Τώρα μπορώ να σας πω ότι ίσως ήταν μια ανακούφιση για εκείνον που έφυγε. Το βασανισμένο μου παιδί. Τους τελευταίους δύο μήνες είχε πάρει 300 κιλά χάπια. Καθημερινά του χορηγούσαν δύο με τρεις φιάλες αίμα. Κάθε μέρα πέθαινε και κάθε μέρα αναστηνόταν. Του φώναζα, Στάθη, και γυρνούσε το κεφάλι του και ήταν με το βλέμμα του σαν να μου έλεγε: Κάνε κάτι, πατέρα, βοήθησε με», λέει με πόνο.
