Ασχολήθηκα με τον Απόλλωνα και το ποδόσφαιρο από αγάπη για την Καλαμαριά και το ποντιακό στοιχείο. Εξάλλου το χρωστούσα στον Απόλλωνα…
Την εποχή που δεν είχαμε τίποτα που να μας κάνει υπερήφανους, ο Απόλλωνας κατακτώντας το πρωτάθλημα της Θεσσαλονίκης μας εξίσωσε με τους υπόλοιπους Θεσσαλονικείς… Ο Απόλλωνας ήταν η πέτρα που έσπασε το κρύσταλλο που μας χώριζε από τη υπόλοιπη Θεσσαλονίκη.
Από τον Απόλλωνα μόνο καλά θυμάμαι, και δεν μετανιώνω για τις θυσίες στις οποίες υποβλήθηκα κι εγώ, αλλά και η οικογένειά μου. Οι δυσάρεστες αναμνήσεις εστιάζονται περισσότερο στην εποχή που ανέλαβα ως πρόεδρος της ΕΠΑΕ, τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τότε γνώρισα πολύ καλά τι σημαίνει «πολιτικοπαραγοντικό» κατεστημένο, και το «ωχ Παναγιά μου» δεν λέει τίποτα μπροστά στις «καταστάσεις» απείρου κάλλους που έζησα τα χρόνια της προεδρίας μου. Πολιτεία και παράγοντες συναγωνίζονταν σε αθλιότητα ο ένας τον άλλον σε βάρος, βέβαια, αυτού που υποτίθεται ότι εξυπηρετούσαν… Είναι αξιοθαύμαστο το πώς επέζησε το άθλημα αυτό… Αν επέζησε, γιατί τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε κώμα!
Το ποδόσφαιρο αυτό καθαυτό είναι χωρίς καμιά αμφιβολία το πιο λαοφιλές άθλημα στον κόσμο. Στην Ελλάδα του «δήθεν» οι «αγράμματοι κουλτουριάρηδες» και το «παμφάγο» κράτος το οδήγησαν στην αγκαλιά των «επενδυτών» της αρπαχτής… Κι όμως το κακόμοιρο επέζησε και κατόρθωσε να μας βγάλει στο δρόμο πανηγυριστές… Μαζί μ’ όλους εκείνους που το κακολόγησαν, το κατασυκοφάντησαν, και έκαναν τα πάντα να το εξαφανίσουν!
Χάρρυ Κλυνν
