Αν και από νωρίς η ζωή αποφάσισε για εκείνη να γίνει πολίτης του κόσμου, η αναπληρώτρια καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Βασιλική Γεωργιάδου, δεν ξεχνά τη σχέση της με τον Πόντο. Γέφυρά της η μητέρα της μητέρας της και οι πρόσφυγες στον ποντιακό συνοικισμό της Νάουσας.
Μπορεί το επώνυμό μου να ακούγεται ποντιακό, αλλά ο πατέρας μου ήταν ντόπιος Ναουσαίος. Η δική μου σχέση με τον Πόντο, τον Πόντο με τον οποίο όλοι συνδεόμαστε με κάποιον τρόπο, έχει τις ρίζες της στην πλευρά της μητέρας μου. Και συγκεκριμένα στην καταγωγή της γιαγιάς μου, της μητέρας της μητέρας μου, η οποία ήταν από την Τραπεζούντα.
Στη γιαγιά οφείλω και τα ακούσματα από την ποντιακή διάλεκτο, την οποία καταλαβαίνω σε μεγάλο βαθμό. Συγγενείς και φίλοι της οικογένειας, Πόντιοι κι αυτοί, έπαιξαν επίσης ρόλο. Με μύησαν στο ποντιακό γίγνεσθαι, μαζί με ανθρώπους του ποντιακού συνοικισμού της Νάουσας, όπου έμεινε η γιαγιά όταν ήρθαν στην Ελλάδα.
Θυμάμαι τον συνοικισμό, στον πάνω μαχαλά της όμορφης Νάουσας. Έτσι όπως είναι οι πλαγιές του Βερμίου, μπορούσες να τον δεις να ξεχωρίζει εκεί ψηλά. Πώς να ξεχάσω αυτά τα μικρά και πεντακάθαρα σπιτάκια;
Πήγαινα όταν ακόμα ζούσε η προγιαγιά μου. Το σπίτι της δεν είχε πάτωμα. Είχε χώμα. Πατημένο χώμα. Ήταν τόσο αξιοπρεπείς αυτοί οι άνθρωποι! Κοινωνικά οι Πόντιοι του συνοικισμού θεωρούνταν χαμηλότερου επιπέδου από τους ντόπιους, αλλά η αξιοπρέπειά και η ικανότητά τους ήταν τα εφόδια που τους πήγαν μπροστά. Όχι μόνο αυτούς αλλά και τα παιδιά τους.
Στην πορεία αναμίχθηκαν με τους ντόπιους και η κοινωνική απογείωσή τους ήταν ζήτημα χρόνου. Παρά την προσφυγική καταγωγή και την ταλαιπωρία που υπέστησαν, κατάφεραν να ενσωματωθούν και να μπολιάσουν την ελληνική κοινωνία με το καλύτερο που είχαν να δώσουν. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν αφομοιώθηκαν, δεν ξέχασαν ποιοι είναι. Με έναν μοναδικό τρόπο πρόσφεραν στοιχεία της ταυτότητάς τους και συνέβαλαν στη διαμόρφωση της ταυτότητας των γηγενών κατοίκων.
Χόρευαν, γλεντούσαν με κάθε ευκαιρία. Βέβαια εμείς τότε, ως μικρά παιδιά, γελούσαμε με όλο αυτό. Μας φαινόταν υπερβολικό. Όλη αυτή η εμμονή με την εκεί πατρίδα και τα έθιμα…
Σήμερα όμως νιώθω ότι κάτι έχει μείνει μέσα μου. Ο ποντιακός παλμός είναι εκεί, παρόλο που μεγαλώνοντας δεν είχα τόσο έντονες επιρροές. Νομίζω ότι είναι τόσο ισχυρό το ποντιακό στοιχείο, που και με λίγο να είσαι μπολιασμένος, είναι αρκετό.
Βασιλική Γεωργιάδου
