Του αναγνώστη μας Χρήστου Λουκά*
Στους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου, όλοι τους
στον Πόντο γεννηθέντες.
Εγώ ’ς σον Πόντον κι εγεννέθα
Και ση Τραπεζούντας κι ελάστα τα δρόμε
’ς σα σχολεία της κ’ επήγα
Κι όμως ’ς σην καρδία μ’ πατρίδα μ’ έτονε.
Κι έλεεν ο πάππο μ’
«Έλα πουλόπο μ’ ’ς σην εγκάλια μ’,
Έλα θα τραγωδώ και θ’ αναστορώ τον Πόντο.
Ρίζα μ’ την πατρίδα μ’,
τ’ αετών και των Τραντέλλενων τη χώρα».
Εγώ τραγωδίας κ’ έκουσα
ση Ματσούκας τα ρασία και σα παρχάρια
και τη Σαντάς το Κάστρεν κ’ είδα.
Κι όμως, ’ς σην καρδία μ’ πατρίδα έτονε.
Κι έλεεν η γιάγια μ’
«Έλα πουλόπο μ’…»
Την Κρώμνην την χλωροφορούντα,
με τα παρχάρια τ’ έμορφα και τα ρασία,
σ’ όρωμα μ’ μονάχον είδ’ ατα.
Κι όμως, ’ς σην καρδία μ’ πατρίδα έτονε.
Κι έλεεν ο κύρη μ’
«Έλα πουλόπο μ’…»
Την Κερασούνταν την θαλασσινήν
Και την Κιμισχανάν, μεταλλωρύχων τόπον,
σ’ σο παρακάθ’ τη παλαιών μονάχα εγνώρτσα
Κι όμως, ’ς σην καρδία μ’ πατρίδα έτονε.
Κι έλεεν η μάνα μ’
«Έλα πουλόπο μ’…»
Χρήστος Λουκάς του Δημητρίου και της Ευανθίας, το γένος Χρήστου Μουρατίδη. Γεννήθηκα στην Καλλιθέα και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη (τα καλοκαίρια και δυο χειμώνες στο Ντρέβενο / Πύλη Αξιούπολης Κιλκίς). Από γονείς Ποντίους (και τους ευχαριστώ γι’ αυτό), από πατέρα Τραπεζούντιο και μάνα Κιμισχαναλού.
