Του Δημήτρη Κοσμίδη – Ανταπόκριση από τη Βοστώνη
Το τελευταίο αντίο είπε χθες η Βοστώνη στον 53ο δήμαρχό της, τον Τόμας Μενίνο, τον μοναδικό στην ιστορία της πόλης που εκλεγόταν επί 20 χρόνια, από το 1993 μέχρι το 2014.
Παιδί Ιταλών μεταναστών, ο Μενίνο αγαπούσε τους μετανάστες αλλά είχε ιδιαίτερη αδυναμία στους Έλληνες, τους λάτρευε γιατί τον λάτρευαν κι αυτοί.
Από το 1993, που εκλέχθηκε για πρώτη δήμαρχος Βοστώνης, δεν έλειψε από τις εκδηλώσεις των Ελλήνων, ιδιαιτέρως αυτής της 25ης Μαρτίου, όπου ελάμβανε μέρος κάθε χρόνο ανελλιπώς, ανοίγοντας την παρέλαση.
Πολλές φορές τον συνάντησα σε πολλές εκδηλώσεις του Ελληνισμού, και μου έκαναν μεγάλη εντύπωση η ειλικρίνειά του και ο αυθορμητισμός του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που πάντα έλεγε «αυτό που είναι η Βοστώνη σήμερα, οφείλεται στην επιμονή, τη δημιουργικότητα και την εργατικότητα των Ελλήνων, γιατί στα χρόνια της κρίσης του 1970 και του 1980, όταν όλοι εγκατέλειπαν την πόλη οι Έλληνες χτίζανε εκκλησίες και πολιτιστικούς συλλόγους, δημιουργούσαν επιχειρήσεις και δίνανε ανάσα ζωής στην πόλη, κι αυτό η πόλη της Βοστώνης δεν θα το ξεχάσει ποτέ!».
Την περίοδο αυτή, το 1971 και το 1981, οι δύο ποντιακοί σύλλογοι της πόλης, η Ποντιακή Εστία και η Παναγία Σουμελά Βοστώνης, απέκτησαν και οικοδόμησαν τα δικά τους ιδιόκτητα κτίρια στην οδό Άλμπανι, όπου βρίσκονται μέχρι σήμερα. Αναζητώντας κατάλληλο χώρο για την ανέγερση μνημείου των θυμάτων της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, μέλη του συλλόγου είχαν επαφή με τον φιλέλληνα δήμαρχο, ο οποίος έδειξε ενδιαφέρον αν και το έργο δεν ολοκληρώθηκε.
