Οι μαύρες μέρες του Αυγούστου του 1944 αποτυπώθηκαν βαριά στην ψυχή των Ελλήνων και έγιναν ταινία για να θυμίζουν το χαμό.
Τέτοιες μέρες του Αυγούστου, πριν από 70 χρόνια, οι Κοκκινιώτες αλλά και ολόκληρος ο ελληνισμός θρηνούσε τους νεκρούς του Μπλόκου της Κοκκινιάς, που είχε ξεκληρίσει μια ολόκληρη γειτονιά, προσφυγομάνα.
Κηδεύοντας τους δικούς τους, γιους, πατεράδες, συγγενείς και φίλους, οι χαροκαμένοι αυτοί άνθρωποι έκλαιγαν ταυτόχρονα για τους 8.000 Κοκκινιώτες που οδηγήθηκαν από τους Γερμανούς αιχμάλωτοι στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Πολλοί από αυτούς κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Μανχάιμ, Μπούχενβαλντ, Νταχάου, Άουσβιτς και Μπίμπλις.
Το Μπλόκο έγινε ξημερώματα 17ης Αυγούστου του ’44, όταν οι Γερμανοί μαζί με Έλληνες ταγματασφαλίτες μπήκαν στη Νίκαια και αφού συγκέντρωσαν τους άνδρες 14-60 ετών στην πλατεία της Οσίας Ξένης, τους εκτέλεσαν. Μαζί και όσους βρήκαν κρυμμένους. Η φρίκη όμως δεν είχε τελειώσει. Ο ρόλος των δωσίλογων που φορούσαν μαύρη κουκούλα ήταν καθοριστικός. Με το δάχτυλο υπέδειξαν τους Έλληνες πατριώτες στους Ναζί και σφράγισαν τη μοίρα τους. Οι Γερμανοί λεηλάτησαν και πυρπόλησαν τα σπίτια για να ολοκληρώσουν το έργο τους.
Εκείνο το μαύρο πρωινό, οι Γερμανοί εκτέλεσαν και τη Διαμάντω Κουμπάκη, αντάρτισσα που κρυβόταν στην Κοκκινιά, αλλά και την αγωνίστρια Αθηνά Μαύρου. Οι νεκροί ήταν πάνω από 148.
Η φρίκη του Μπλόκου της Κοκκινιάς έγινε ταινία το 1964, από τον Άδωνη Κύρου.
Δείτε σχετικό απόσπασμα:
