Μαύρη μέρα η σημερινή για τον ελληνισμό της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ειδικότερα τον ποντιακό ελληνισμό, που για μια ακόμα φορά πήρε αναγκαστικά το δρόμο της εξορίας. Αυτή τη φορά από τις περιοχές του Κουμπάν, της Αμπχαζίας και της Αντζαρίας προς το Καζακστάν.
Σήμερα συμπληρώνονται 65 χρόνια από την ημέρα εκτοπισμού των περισσότερων Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης, από τα παράλια του Εύξεινου Πόντου προς την κεντρική Ασία.
Ήταν η δραματική κορύφωση της μακροχρόνιας, συστηματικής προσπάθειας των σοβιετικών Αρχών να εξοντώσουν ή να αφανίσουν πολιτιστικά τους ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής. Την πλειοψηφία αυτών των ελληνικών πληθυσμών αποτελούσαν οι Πόντιοι.
Η ανθελληνική «Ελληνική Επιχείρηση»
Από το 1936, οι διώξεις αυτές αποκτούν έντονο εθνικό χαρακτήρα. Στις 15 Δεκεμβρίου 1937 ξεκίνησε η λεγόμενη «Ελληνική επιχείρηση» του Λαϊκού Κομιτάτου Εσωτερικών Υποθέσεων (ένα είδος Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών σε συνδυασμό με δράσεις υπουργείου Δημόσιας Τάξης). Ό,τι μέχρι τότε στήριζε τους Έλληνες μετά τον ξεριζωμό και την αποκοπή από την Ελλάδα, καταργήθηκε. Απαγορεύτηκε η ελληνική γλώσσα και ό,τι είχε σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό. Οι Έλληνες διανοούμενοι και οι κληρικοί φυλακίστηκαν, και πολλοί από αυτούς εκτελέστηκαν. Κατά την εκτίμηση των ερευνητών, ο αριθμός των θυμάτων ξεπέρασε τα 50.000 άτομα.
Το σχολικό έτος 1938-1939 βρήκε τους δασκάλους ή στους ομαδικούς τάφους ή στις φυλακές της Σιβηρίας και της Άπω Ανατολής. Τους δε μαθητές, εκτός των ελληνικών σχολείων. Από τότε οι Έλληνες της ΕΣΣΔ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία Πόντιοι, έπαψαν να αποτελούν ισχυρό κομμάτι του ελληνισμού. Έπαψε να υπάρχει η ελληνική διανόηση, χάθηκαν ζωές δεκάδων χιλιάδων οικογενειαρχών.
Τα παιδιά των ελληνικών οικογενειών μεγάλωναν πλέον λαμβάνοντας εκπαίδευση στη ρωσική γλώσσα, και με την καθοδήγηση των σφαγέων των γονέων τους…
Το 1939 οικογένειες εκτελεσθέντων Ελλήνων εξορίστηκαν στην Ελλάδα, χωρίς να μάθουν ποτέ τη μοίρα των αγαπημένων τους ανθρώπων. Το 1940, ενώ ήταν σε εξέλιξη ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, το κυνήγι των Ελλήνων κόπασε για να πάρει όμως άλλη μορφή δύο χρόνια αργότερα. Παρόλο που οι Έλληνες της Σοβιετικής Ένωσης δεν συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, έτυχαν της χειρότερης μεταχείρισης.
Οι εξορίες της δεκαετίας του ’40
Το 1942, στο πλαίσιο της επιχείρησης απομάκρυνσης άοπλου πληθυσμού από το μέτωπο του πολέμου, εξορίστηκε στη Σιβηρία μεγάλος αριθμός Ελλήνων από την περιοχή Κουμπάν της νότιας Ρωσίας. Το 1944 εξορίστηκαν στο Ουζμπεκιστάν της κεντρικής Ασίας οι Έλληνες της Κριμαίας. Στις 13 Ιούνιου 1949 εξορίστηκε στο Καζακστάν σχεδόν όλος ο ελληνικός πληθυσμός από τις περιοχές Κουμπάν, Αμπχαζίας και Αντζαρίας.
Σε κάθε ελληνικό σπίτι μπήκαν ένας αξιωματικός και ένας στρατιώτης. Υπό τη συνοδεία των στρατευμάτων της σοβιετικής κρατικής ασφάλειας, οι εκτοπισθέντες, μέσα σε κλειστά βαγόνια, μετά από δύο εβδομάδες έφθασαν στις στέπες και την έρημο της Ασίας. Όσοι επέζησαν δηλαδή. Γιατί πολλοί από αυτούς πέθαναν από τις κακουχίες και τις αρρώστιες.
Τα έξοδα διαβίωσης στη διάρκεια του εκτοπισμού τα κάλυπταν οι ίδιοι. Οι περιουσίες και τα σπίτια που άφησαν πίσω, παραχωρήθηκαν στους νέους κατοίκους από άλλες περιοχές.
Το Ιούνιο του 1949 εξορίστηκαν πάνω από 40.000 άτομα. Συνολικά, από το 1942 έως 1949 εκτοπίστηκαν πάνω από 60.000 Έλληνες από τα παράλια του Εύξεινου Πόντου.
Οι βασανισμένοι Έλληνες έπρεπε να βρουν δυνάμεις για να ξεκινήσουν την ζωή τους από την αρχή. Παντού όπου βρέθηκαν οι εκτοπισθέντες, απαγορευόταν η απομάκρυνση από τον τόπο μόνιμης κατοικίας. Σύμφωνα με το διάταγμα του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, από τις 26/11/1948 οι παραβάτες του κανονισμού των «ειδικών ζωνών εγκατάστασης» αντιμετώπιζαν ποινή εικοσαετούς κάθειρξης! Εξόριστοι και αποκλεισμένοι… Οι κανονισμοί αυτοί ίσχυσαν μέχρι το θάνατο του Στάλιν, το 1953. Το 1956, μετά το 20ό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος και την καταδίκη των εγκλημάτων της σταλινικής περιόδου, στους εκτοπισθέντες επιτράπηκε ο επαναπατρισμός. Την περιουσία τους όμως, δεν τους την επέστρεψε κανείς.
Οι Έλληνες ξανάρχισαν τη ζωή τους για μια ακόμα φορά. Οι σοβιετικές Αρχές είχαν αποκαταστήσει τα δικαιώματα των άδικα εξορισθέντων ατομικά, σε κανένα διάταγμα όμως δεν αναφερόταν ο ελληνισμός ως συλλογικότητα. Μόλις πριν από δύο μήνες, τον Απρίλιο του 2014, στο πλαίσιο του νόμου για την αποκατάσταση των εξόριστων λαών της Κριμαίας, για πρώτη φορά ακούστηκαν οι Έλληνες ως εθνότητα άδικα διωκόμενη στην ΕΣΣΔ!
Βασίλης Τσενκελίδης