Η ορατή ύλη κάθε γαλαξία –ανάλογα με το είδος και το μέγεθός του– είναι συμπυκνωμένη σε λίγες δεκάδες έως λίγες εκατοντάδες δισεκατομμύρια άστρα, που οι αποστάσεις μεταξύ τους είναι πραγματικά τεράστιες.
Λόγω της πολύ αραιής αστρικής εξάπλωσης, μια γαλαξιακή σύγκρουση δεν έχει τίποτα το κοινό με τις γνωστές συγκρούσεις που παρατηρούμε στη Γη (π.χ., σαν κι αυτήν που συμβαίνει ανάμεσα στις μπίλιες του μπιλιάρδου). Γι’ αυτό, συγκρούσεις μεταξύ μεμονωμένων άστρων δεν παρατηρούνται σχεδόν ποτέ.
Μια γαλαξιακή «σύγκρουση» διαρκεί εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων οι δύο γαλαξίες χορεύουν ένα ιδιότυπο ταγκό, καθώς πλησιάζουν, απομακρύνονται και ξαναπροσεγγίζουν ο ένας τον άλλον, υπό την αμοιβαία επίδραση της βαρυτικής τους έλξης. Εκτός από τις εμφανείς παραμορφώσεις στο αρχικό σχήμα των γαλαξιών, μια γαλαξιακή σύγκρουση οδηγεί συχνά στην ολοκληρωτική συγχώνευση των δύο γαλαξιών – φαινόμενο που πολύ εύστοχα αποδόθηκε με τον όρο «γαλαξιακός κανιβαλισμός».
Όπως, μάλιστα, πιστεύουν πολλοί αστρονόμοι, οι ελλειπτικοί γαλαξίες δημιουργήθηκαν από τέτοιες γαλαξιακές συγχωνεύσεις. Στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν καλύτερα τους μηχανισμούς σχηματισμού των γαλαξιών και τις γαλαξιακές συγκρούσεις, οι επιστήμονες καταφεύγουν συχνά σε προσομοιώσεις σε πανίσχυρους υπολογιστές.
Πηγή: scienceillustrated
